"Το όνειρο κάθε Αρχιτέκτονα" σκηνοθεσία Γρηγόρη Οικονομίδη. Έργο βασισμένο στο διήγημα του Κώστα Ποντικόπουλου "Μια καινούρια μελέτη"

Μόλις τελείωσε το μοντάζ και δημοσιοποίησε την αφίσα ο σκηνοθέτης Gregory Oikonomidis την  Παρασκευή 29 Μαίου 2015 στις 8:53 π.μ. στη σελίδα της ταινίας  Το όνειρο κάθε Αρχιτέκτονα γράφοντας : " Είμαστε πλέον έτοιμοι για να υποβάλουμε για τη Δράμα! Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα."

Εύχομαι κάθε επιτυχία!!! Eάν και είναι σίγουρη αφού είναι σκηνοθέτης, ο φίλος Γρηγόρης Οικονομίδης !!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου :

Ο Κώστας Βασιλείου, είναι αρχιτέκτονας. Βιώνει -όπως όλοι οι συνάδελφοί του- χρόνια τώρα, την πιο βαθιά κρίση. Μέχρι που χτυπάει το τηλέφωνο και στη ζωή του εμφανίζεται ο κύριος Παπαλάμπρου. Του αναθέτει να πραγματοποιήσει το όνειρο κάθε αρχιτέκτονα...

Βασισμένο στο διήγημα του Κώστα Ποντικόπουλου "Μια καινούρια μελέτη", που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νο 50 του Περιοδικού "Μανδραγόρας", και περιλαμβάνεται στο βιβλίο " Το φορτηγό και το τριαντάφυλλο." *που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2015 από τις εκδόσεις "Εὐμαρος"

"Κάποτε είχαμε τα γραφεία μας και συνεργαζόμασταν στην δουλειά. Ο Γρηγόρης Οικονομίδης, πολιτικός μηχανικός, μου έκανε στατικά. Τώρα... σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία από το διήγημα "Μια καινούρια μελέτη". Εντάξει, λεφτά δεν έχει η ιστορία, αλλά υπάρχουν διέξοδοι για να μην σαλτάρεις." έγραψε ο Κώστας Ποντικόπουλος στη σελίδα του βιβλίου του Παρασκευή 29 Μαίου 2015 στις 7:34 μ.μ.

Έπαιξαν οι ηθοποιοί:

Αρχιτέκτων Κώστας Βασιλείου: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΡΙΑΝΟΣ
Πελάτης κος Παπαλάμπρου: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ
Ψυχολόγος Ελένη Αποστόλου ΦΩΤΕΙΝΗ ΝΤΕΜΙΡΗ
Θυρωρός Αποστόλης: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΞΗΡΟΣ
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Οικονομίδης
Σενάριο: Κώστας Ποντικόπουλος
Διευθυντ.Φωτογραφίας: Κώστας Σταμούλης
βοηθός : Καλλιόπη Πέρδικα
Ηχολήπτης: Λίνα Φονταρά, Ροζάννα Μπαγιά
Βοοm operatior: Mερόπη Καρακίτσιου
 Boηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Μαριανός
Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος
 Σκηνογράφος: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου
Ηλεκτρολόγος: Σπύρος Αγγελόπουλος
Υποστήριξη παραγωγής: Κωνσταντίνα Κυριάζογλου, Μαρτίνη Θεοδώρου, Ηλίας Προβόπουλος Παραγωγή: ΠΑΝΤΕΧΝΙΑ Productions 2015

H "ΠΑΝΤΕΧΝΙΑ - εργαστήριο τέχνης και πολιτισμού" είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. «….για να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά που προβληματίζουν την κοινωνία, για να αφυπνίσουμε συνειδήσεις και να συμβάλουμε σε ένα νέο τρόπο ζωή που προτάσσει το συλλογικό έναντι του ατομικού συμφέροντος…»

Bιογραφικό του σκηνοθέτη Γρηγόρη Οικονομίδη :

Ο Γρηγόρης Οικονομίδης είναι Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, και συνεργάτης της Ειδικής Γραμματείας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας, του ΥΠΕΚΑ.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1965, από Μικρασιάτες γονείς έχει ασχοληθεί συστηματικά με την ιστορία της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης και την πολιτιστική μας παράδοση.
Είναι αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της (επιστημονικής) Εταιρείας Μελέτης της καθ’ ημάς Ανατολής.
Συγγραφέας και παραγωγός ιστορικών ντοκιμαντέρ.

Έχει γράψει το βιβλίο "Ρύσιο - Αρετσού - Darica. Γεωγραφική και ιστορική μελέτη της βιθυνιακής πόλης " κι έχει δημιουργήσει το ιστορικό ντοκιμαντέρ "Η αλησμόνητος Αρετσού Κωνσταντινουπόλεως" . Δείτε το trailer : https://vimeo.com/52807893

Μένει μόνιμα στην Κερατέα Αττικής όπου έζησε από κοντά τα γεγονότα κατά την διάρκεια του αγώνα μας για το να μην γίνει ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο και τα κατέγραψε και με τον συμπολίτη μας Βάιο Σύρρο φτιάχνοντας  το ντοκιμαντέρ «¨128¨ Κερατέα: Μια πραγματική ιστορία» (βλ. σχετικό μου άρθρο με ανάλυση του τι πραγματεύεται :  http://tehneskaigrammata.blogspot.gr/2014/02/128.html ) 

Διαβάστε μαζί με το παρόν όπως θα βγαίνει  και προηγούμενα άρθρα μου για τον Γρηγόρη Οικονομίδη : http://tehneskaigrammata.blogspot.gr

*

ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

ΠΟΝΤΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
ISBN13 9786185162009
Εκδότης ΕΥΜΑΡΟΣ
Σειρά ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 19
Χρονολογία Έκδοσης Μάρτιος 2015
Αριθμός σελίδων 96
Διαστάσεις 21x14
Επιμέλεια ΣΚΟΥΦΑ ΜΑΡΙΛΙΤΑ
Κωδικός Πολιτείας 6014-0019
Θέμα
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
(στοιχεία από το βιβλιοπωλείο ΠΟΛΙΤΕΙΑ :

http://www.politeianet.gr ) 

Η λήθη κι η αδιαφορία είναι αδελφές δίδυμες. Ή όχι, είναι μάνα και κόρη, χωρίς να μπορείς να πεις ποια γέννησε ποια. Το αυγό κι η κότα. Έρχονται όμως καιροί που δεν την επιτρέπουν την αδιαφορία. Φαίνεται τότε η τρύπα, το κενό της λήθης. Και πέφτεις μέσα. Μα η φύση το κενό δεν το δέχεται. Κι είναι τότε η μνήμη, η μνήμη η ελεύθερη, που ορμάει να "βουλώσει" την τρύπα.

Χαμηλοκοίταγα, αλλά το 'νοιωθα, κουνιόμουνα παράξενα. Τότε με πρόσεξε ο Άρης.
- Κι εσύ συναγωνίστρια, που χαμογελάς σαν το τριαντάφυλλο, τι κάνεις, βοηθά στον αγώνα;
Κόντεψα να λιποθυμήσω. Ο χτύπος της καρδιάς μ' θ' ακούστηκε μέχρι πέρα, τους λόγγους, τις βουνοκορφές, τα διάσελα, κι ακόμα παραπέρα. Σ' όλη την υπόλοιπη ζωή μου εκλιπαρούσα το θείο Αντώνη να μου πει, αν του 'χε πει τίποτα, κάτι, του Άρη, σ' όλη του τη ζωή εκείνος, -μέχρι που τον χάσαμε, Θειοσχωρέστον-, μου 'λεγε, μου ορκιζόταν πως τίποτα, όχι, τίποτα δε του 'χε πει, μουρλή ήμουν που θα του 'λεγε τέτοια; Σ' όλη μου τη ζωή δεν τον πίστεψα.
- Μαθαίνω γράμματα στα μικρά παιδιά, είπα με περηφάνεια, ενώ το 'νοιωθα εκείνη τη στιγμή κι εγώ, για πρώτη φορά, πως το χαμόγελό μου ήτανε κόκκινο σα το τριαντάφυλλο της κρεβατίνας, σαν το δειλινό, σαν το αίμα, κι ακόμα πιο κόκκινο. Μου 'δειξε η συναγωνίστρια Ρόζα και τα μαθαίνω.
- Δασκαλίτσα! Μια μικρή δασκαλίτσα! Το δικό σου όπλο είναι πιο δυνατό απ' το δικό μου, να το ξέρεις. Μια μέρα ο πόλεμος θα τελειώσει και τότε εμείς θα 'μαστε άχρηστοι, για πέταμα, όσοι τη γλυτώσουμε. Τότε εσείς θα πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας, να μορφωθεί ο λαός, να πάει μπροστά, να ζήσει νοικοκύρης στο τόπο του, να ζήσει λεύτερος. Εμείς μπορεί και να του τη δώσουμε τη λευτεριά, αλλά εσείς θα τηνε κάμετε δικιά του. Εμάς θα μας ξεράσει, τότε, ο καιρός. Άμποτε να έρθει η σειρά η δικιά σας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Ποντικόπουλος Κώστας (από το αρχείο της βιβλιονέτ http://www.biblionet.gr )

Ο Κώστας Ποντικόπουλος γεννήθηκε στον Κολωνό και μεγάλωσε στον Άγιο Παντελεήμονα και την Κυψέλη. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Ρώμη. Από το 1987 έχει γραφείο στο Μαρούσι. Αρχές δεκαετίες του '80 ήταν τακτικός συνεργάτης του περιοδικού "Μουσική". Αρχές δεκαετίας του '90 έκανε, με την Μαριλένα Βενιέρη, την εκπομπή "Στη σκιά των Απεννίνων" για το ιταλικό τραγούδι, στο δημοτικό ραδιόφωνο Νέου Ηρακλείου, "9,41 Επικοινωνία FM". Τα τελευταία χρόνια γράφει στην εφημερίδα του Μαρουσιού, "Αμαρυσία".

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2013) Τα μπλουζ του Άγιου Παντελεήμονα, Εύμαρος

Δείτε επίσης φωτογρ. από τα παραλειπόμενα ... backstage όπως σχολιάζουν στο άλμπουμ τους :  https://www.facebook.com/media/set/?set=a.360804314121056.1073741829.360791010789053&type=1

Επιμέλεια άρθρου Πετρούλα Σίνη , οικονομολόγος, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του The Greek Academy of Fine Arts, ιδιοκτήτρια των ιστοσελίδων Εφημερ.είδηση, αρχισυντάκτρια στην ιντερνετική εφημερίδα Mynima Hellas News, αρθρογράφος και στο Lamore Radio.  

Χορηγοί επικοινωνίας για το δεδομένο άρθρο : 

The Greek Academy of Fine Arts

https://www.facebook.com/pages/The-Greek-Academy-of-Fine-Arts/289993827861565?pnref=lhc

Sandi Nikolareas

Sandi Nikolareas Author

The Sandi Nikolareas Art Galleries -associates: Paris,London,Milan,New York

MYNIMA HELLAS NEWS


- http://mynima-hellas.com/
- https://plus.google.com/u/0/b/112086706467111539307/+Mynimahellascom/posts
- https://plus.google.com/b/117929401800749053861/+Mynima-hellas/posts
- https://www.facebook.com/mynimahellascom
- https://twitter.com/mynimahellas
- https://www.youtube.com/channel/UCJxrPnTVmGNRaViZRkgtTqg
- http://mynima-hellas.com/forum/


Εφημερ.είδηση


- https://sites.google.com/site/ephemereidese/
- https://www.facebook.com/PetroulaSiniProsopikaIstologia
- http://tehneskaigrammata.blogspot.gr/
- https://plus.google.com/116497634117844544779/posts
- https://twitter.com/PetrSini


Lamore Radio



- http://lamore-radio.com/el/articles/greece/
- https://www.facebook.com/LamoreRadio?fref=ts
- https://www.facebook.com/groups/146916448836920/?fref=ts
- https://www.facebook.com/fairytaleradio.station?fref=ts
- https://www.facebook.com/groups/207897959335777/?fref=ts

Outview Film Festival - Βραβεία/Απολογισμός

Μετά από 9 ημέρες το Outview Film Festival έριξε αυλαία στις 15 Μαΐου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Το φεστιβάλ έκλεισε με την ταινία Zenne Dancer και πριν την ταινία λήξης δόθηκαν τα κινηματογραφικά βραβεία του φεστιβάλ.

Η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ:
Δημήτρης Καρατζιάς
Όλγα Μαλέα
Ολυμπία Μυτιληναίου
Αργύρης Ξάφης
Ιωσήφ Πρωιμάκης
κλήθηκε να δώσει το Βραβείο για Καλύτερη Ταινία και το βραβείο για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ.




Οι υποψήφιες ταινίες για Βραβείο Καλύτερης Ταινίας ήταν οι:

Boy Meets Girl
Boys
Eat With Me
Futuro Beach
Helicopter Mom
Jack’s Wish
Land of Storms
Nordland
Of Girls and Horses
Pride
Something Must Break
The Foxy Merkins
The Samurai
Zeus the Cat
Βασίλισσα Αντιγόνη

Τα υποψήφια ντοκιμαντέρ ήταν:

An Honest Liar
Do I Sound Gay?
Drag Becomes Him
Fassbinder: To Love Without Demands
Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger
Matt Shepard is a Friend of Mine
Out In The Night
Regarding Susan Sontag
The Case Against 8

Τελικά το Βραβείο για Καλύτερη Ταινία του φεστιβάλ πήγε στην ταινία Boys ενώ το Βραβείο για Καλύτερο Ντοκιμαντέρ πήγε στο Matt Shepard Is a Friend of Mine.

Οι Δημήτρης Βαρελάς, Μανώλης Βαμβούνης και Λίνα Λαχανιώτη από το περιοδικό Antivirus ήταν η επιτροπή για την ταινία μικρού μήκους. Όλες οι ταινίες μικρού μήκους, έως και 25 λεπτά ήταν υποψήφιες για το βραβείο.

Η ταινία μικρού μήκους που βραβεύτηκε ήταν η ταινία Fuck Freud του Αδάμ Καρυπίδη. Ο Αδάμ Καρυπίδης ήταν παρών για να παραλάβει το βραβείο στην τελετή απονομής.




Επίσης δόθηκε ένα τιμητικό βραβείο στον σκηνοθέτη Philippe Vallois για την πρωτοποριακή του δουλειά στον Queer κινηματογράφο.

Το Βραβείο Κοινού έπειτα από την καταμέτρηση των ψήφων του κοινού αναδείχθηκε η ταινία Pride, η οποία θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους τον Ιούλιο.

Πάνω από 70 ταινίες προβλήθηκαν στα πλαίσια του φεστιβάλ, με δωρεάν προβολές για το κοινό και τους ανέργους, συζητήσεις για το φύλο και το TTIP και perfomances και DJ από το εξωτερικό. Γευτήκαμε το Ρίο και το Τελ Αβίβ, βουτήξαμε στον ερωτικό γαλλικό κινηματογράφο του '70, γνωρίσαμε την Σούζαν Σόνταγκ, την Kate Borstein, τον Φασμπίντερ και μας μάγεψε ο James Randi.




Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους φίλους του φεστιβάλ που επισκέφτηκαν και στήριξαν το φεστιβάλ αυτές τις 9 μέρες, την κριτική μας επιτροπή που είχε το χρόνο να δει πάνω από 20 ταινίες, τους καλεσμένους μας και ειδικά τους έλληνες κινηματογραφιστές που αυξάνονται κάθε χρόνο και χαιρόμαστε που φιλοξενούμε τις ταινίες τους, τους εθελοντές μας, την ομάδα των Cabine για την όμορφη αφίσα, τον Γιώργο Καπουτζίδη και τον Φώτη Σεργουλόπουλο για την στήριξη τους, τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, τον Μενέλα Σιαφάκα για την φετινή έκθεση, την Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, την ομάδα Queer Trans, το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών για το φετινό queer panel, την Angelika Dusk για την παραχώρηση του τραγουδιού Telling Stories για το τρέηλερ του φεστιβάλ, τον Κωνσταντίνο Τσαγάνη και Κωνσταντίνο Γεωργαντά για τα γραφιστικά.

Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε:

Τους υποστηρικτές του φεστιβάλ:
ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ / ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ / ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΣΟΥΗΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ / ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ / ΙΔΡΥΜΑ ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ / ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ GOETHE

Τους χορηγούς του φεστιβάλ:
ACCENTURE / GROUPAMA / FISCHER / ΚΑΡΟΥΛΙΑΣ / ΕΨΑ / ΚΥΡ ΓΙΑΝΝΗΣ / STOLI / GAYGREECEGO / ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ / SALERO / SOUSOU / ATHENS WALK / ALEXANDER SAUNA / BEAVER / PARADISE SEX SHOP / CARROTEN / STREP

Τους χορηγούς επικοινωνίας του φεστιβάλ:
Αθηνόραμα / Εν Λευκώ / Athens Voice / Flix.gr / Popaganda / Culturenow.gr / Doctv.gr / Antivirus / www.elculture.gr / Gaydar / Gayguide / Mindradio / Ozon / Moveitmag.gr / Lesbian.gr / Gayathens.gr / Gayworld.gr / Ροζ Καφενείο / Gkoultoura.gr / Θετική Φωνή / Πολύχρωμος Πλανήτης / Transs.gr / Athens Pride / Colour Youth / gitv.gr / Ath Checkpoint / Athens Pride

Ραντεβού του χρόνου!

Outview Film Festival

Μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες του φεστιβάλ εδώ




After 9 days Outview Film Festival ended spectacularly on the 15th May at the Greek Film Archive. The closing film of the festival was the Turkish film “Zenne Dancer” and right before the screening the award ceremony took place.

The festival jury which was comprised of:
Dimitris Karatzias
Olga Malea
Olympia Mitilinaiou
Argiris Ksafis
Iosif Proimakis
Had the duty of voting for Best Feature Film And Best Documentary.

The nominees for Best Feature film were:

Boy Meets Girl
Boys
Eat With Me
Futuro Beach
Helicopter Mom
Jack’s Wish
Land of Storms
Nordland
Of Girls and Horses
Pride
Something Must Break
The Foxy Merkins
The Samurai
Zeus the Cat
Βασίλισσα Αντιγόνη

The nominees for Best Documentary were:

An Honest Liar
Do I Sound Gay?
Drag Becomes Him
Fassbinder: To Love Without Demands
Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger
Matt Shepard is a Friend of Mine
Out In The Night
Regarding Susan Sontag
The Case Against 8

The Dutch film “Boys” won the award for Best Feature Film and the Documentary “Matt Shepard Was A Friend of Mine” won the award for Best Documentary.

The gay free press magazine Antivirus and its members Dimitris Varelas, Manolis Vamvounis and Lina Lachanioti were the jury for the Short Film Award. All short films up to 25 minutes were eligible for the award.

The short film which won the award was “Fuck Freud” by Adam Karypidis. Adam Karypidis was there to accept the award.

An honorary award was also given to Philippe Vallois for his groundbreaking work in Queer Cinema.

The Audience Award was handed out to the opening film of the festival “Pride”.

Over 70 films were screened during the festival, with free screenings for the public. There were also discussions about gender and about the controversial topic of TTIP. Performers and DJ from Berlin and Tel Aviv were in Athens for the festival events. We had a taste of Rio and Tel Aviv, we dove head first into 70s French Erotic Cinema, we met Susan Sontag, Kate Borstein, Fassbinder and were enchanted by James Randi.

We would like to thank all the festival’s friends who supported the festival over these 9 days, our jury who took time out of their busy schedules to see over 20 films, our esteemed guests, our greek filmmakers who are growing in number each year, our volunteers, Cabine for the lovely poster, Menelas for the art exhibition, the Lesbian Group of Athens, Queer Trans group, and the Transgender Association for their support in the queer panel. We would also like to thank singer/songwriter Angelika Dusk for allowing us the use of her song “Telling Stories” for the festival trailer. We would also like to thank Konstantinos Tsaganis and Konstantinos Georgantas for the graphic art.

We would also like to thank:

The festival supporters:
EMBASSY OF USA / FRENCH INSTITUTE / EMBASSY OF THE NETHERLANDS / EMBASSY OF BRAZIL / EMBASSY OF ISRAEL / EMBASSY OF SWEDEN / EMBASSY OF NORWAY / NORWEGIAN INSTITUTE / ROSA LUXEMBURG FOUNDATION / GOETHE INSTITUTE

The festival sponsors:
ACCENTURE / GROUPAMA / FISCHER / KAROULIAS / EPSA / KYR GIANNIS / STOLI / GAYGREECEGO / TZITZIKAS AND MERMIGAS / SALERO / SOUSOU / ATHENS WALK / ALEXANDER SAUNA / BEAVER / PARADISE SEX SHOP / CARROTEN / STREP

The festival media sponsors:
Athinorama / Εν Λευκώ / Athens Voice / Flix.gr / Popaganda / Culturenow.gr / Doctv.gr / Antivirus / www.elculture.gr / Gaydar / Gayguide / Mindradio / Ozon / Moveitmag.gr / Lesbian.gr / Gayathens.gr / Gayworld.gr / Roz Kafenio / Gkoultoura.gr / Θετική Φωνή / Colourful Planet / Transs.gr / Athens Pride / Colour Youth / gitv.gr / Ath Checkpoint / Athens Pride

See you next year!

Outview Film Festival

Copyright © 2015 OUTVIEW FILM FESTIVAL, All rights reserved.
Ενημέρωση για το Outview Film Festival

Our mailing address is:

OUTVIEW FILM FESTIVAL
149 Sofokleous Str.Athens, Attiki 17672
Greece


Πηγή http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2015/05/outview-film-festival.html

Κάννες: Βραβείο κριτικής επιτροπής για τον «Αστακό» του Λάνθιμου

Η ώρα των βραβείων και του Χρυσού Φοίνικα στο 68ο Φεστιβάλ των Καννών, η ώρα της αλήθειας για τον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου, της πρώτης (και) ελληνικής παραγωγής μετά το «Μια Αιωνιότητα και μια Μερα» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου (1998) στο διαγωνιστικό τμήμα του μεγαλύτερου κινηματογραφικού φεστιβάλ του κόσμου έφθασε το βράδυ της Κυριακής.
Ο «Αστακός» του Γ. Λάνθιμου έλαβε τελικά το βραβείο Κριτικής Επιτροπής, η μεγαλύτερη διάκριση για ελληνική ταινία μετά το έπος του Θοδ. Αγγελόπουλου.

Η κριτική επιτροπή, την προεδρία της οποίας είχαν εφέτος οι αδελφοί Τζόελ και Ηθαν Κοέν, απένειμε το βραβείο σκηνοθεσίας στον κινέζο σκηνοθέτη Χου Σιάο Χσιέν για το «The Assassin».
Το βραβείο σεναρίου απονεμήθηκε στον Μεξικανό Μικέλ Φράνκο για το «Chronic», ενώ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας μοιράστηκαν οι Ρούνεϊ Μάρα για το «Carol» και η Εμανουέλ Μπερκό για το «Mon Roi». Καλύτερος ηθοποιός ανακηρύχθηκε ο Βενσάν Λιντόν για τον ρόλο του στο «La Loi Du Marche».
Συνολικά όλα τα βραβεία:

Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου
«Chronic», Μισέλ Φράνκο.
Ο Φράνκο λέει στους αδελφούς Κοέν ότι είναι ο λόγος που έκανε σινεμά. Ευχαριστεί το Φεστιβάλ, μέσα στο οποίο γεννήθηκε αυτή η ταινία, τρία χρόνια νωρίτερα όταν συμμετείχε στο Ενα Κάποιο Βλέμμα με την προηγούμενη ταινία του, «Μετά τη Λουτσία», όπου και γνώρισε τον Τιμ Ροθ, τωρινό πρωταγωνιστή του.
Στη σκηνή ο Ταχάρ Ραχίμ για να παρουσιάσει το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας.
Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας
Εξ ημισείας στη Ρούνι Μάρα για το «Carol» και την Εμανουέλ Μπερκό για το «Mon Roi» της Μαϊγουέν.
Η Ρούνι Μάρα δε βρίσκεται στις Κάννες. Η Εμανουέλ Μπερκό, κλαίγοντας συγκρατημένα, ευχαριστεί που μοιράζεται το βραβείο γιατί είναι πολύ βαρύ για να το πάρει μόνη της. Ευχαριστεί τη Μαϊγουέν για τον αντικομφορμισμό της και που την επέλεξε για πρωταγωνίστρια, μια άγνωστη 46 χρόνων. Και τον Βενσάν Κασέλ για την υποστήριξη και τη γενναιοδωρία του.
Ο Τοντ Χέινς παραλαμβάνει για λογαριασμό της Ρούνι Μάρα, ευχαριστεί την τύχη του να συνεργαστεί με δυο ηθοποιούς του βεληνεκούς της Ρούνι Μάρα και της Κέιτ Μπλάνσετ, χωρίς τις οποίες δε θα μπορούσε να έχει πραγματοποιήσει την ταινία του. Εξαιρετική έκπληξη για μας που η Επιτροπή επέλεξε τη Μάρα και όχι την Μπλάνσετ για το βραβείο, παρότι η ερμηνεία της είναι ένα αριστούργημα χαμηλών τόνων.
Στη σκηνή η Λετίσια Κάστα, με το ωραιότερο ως τώρα φόρεμα της βραδιάς, μαύρο και γεμάτο κρόσια, για να παρουσιάσει το Βραβείο της Επιτροπής.
Βραβείο της Επιτροπής

«The Lobster», Γιώργος Λάνθιμος
Ο Λάνθιμος ευχαριστεί την επιτροπή και τον Τιερί Φρεμό, τον Ευθύμη Φιλίππου χωρίς τον οποίο δε θα μπορούσε να κάνει την ταινία, τους συμπαραγωγούς του απ' όλον τον κόσμο, τους ηθοποιούς του που του επέτρεψαν να τους μεταφέρει στην ιστορία του και κατάλαβαν το όραμά του.
Στη σκηνή η Μισέλ Ροντρίγκες, για να παρουσιάσει το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, εξυμνεί τους ηθοποιούς και εξηγεί πόσο άχρωμος και θλιβερός θα ήταν ο κόσμος χωρίς αυτούς.
Βραβειο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας
Βενσάν Λεντόν, «Ο Νόμος της Αγοράς» του Στεφάν Μπριζέ
Ο Βενσάν Λεντόν καταχειροκροτείται και μιλά στα όρια των δακρύων. «Ο Γουίλιαμ Φόκνερ έλεγε, κάντε μεγάλα όνειρα για να μπορείτε να τα βλέπετε όσο τ' ακολουθείτε. Για μένα, αυτό το βραβείο ήταν ένα μεγάλο όνειρο.» Ευχαριστεί τους αδελφούς Κοέν, την Επιτροπή, τον σκηνοθέτη του, Στεφάν Μπριζέ, το Φεστιβάλ που του χάρισε κάποιες από τις καλύτερες μέρες της ζωής του αλλά και που τολμούν να δείχνουν ταινίες που απεικονίζουν τη σκοτεινή πλευρά της σημερινής ζωής. Αφιερώνει στους συμπρωταγωνιστές του και στους ανθρώπους που περνούν δύσκολα και προσπαθούν να επιβιώσουν.
Στη σκηνή η Βαλέρια Γκολίνο για να παρουσιάσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας. «Σκηνοθεσία δεν είναι μόνο κάμερες και κόσμος, είναι ένα όραμα και το πώς μπορείς να το μεταφράσεις ώστε να το καταλάβουν οι συνεργάτες σου και το κοινό, ν' ακούς την ψυχή σου και την ομάδα σου για να φτάσεις στις ψυχές των θεατών.» λέει η ηθοποιός.
Βραβείο Σκηνοθεσίας
Χου Χσιάο-Χσιέν, «Assassin»
O Κινέζος auteur λέει merci beaucoup και συνεχίζει στα κινεζικά. «Ερχομαι έβδομη φορά στις Κάννες, έχω ξαναβραβευτεί μια φορά, αλλά ευχαριστώ ιδιαίτερα για το βραβείο σκηνοθεσίας. Είναι δύσκολο να κάνεις το σινεμά των auteurs και να βρίσκεις χρήματα γι' αυτό κι έτσι ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν την τιμή.»
Στη σκηνή ο Μαντς Μίκελσον για να παρουσιάσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Παρομοιάζει το Grand Prix που γίνεται λίγο πιο πέρα, στο Μονακό, με τον κίνδυνο και το πάθος του σινεμά.
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής
«Son of Saul», Λάζλο Νέμες
Χρυσός Φοίνικας
«Dheepan» του Ζακ Οντιάρντ.
Ξυδάκης: Μας κάνει υπερήφανους ο Λάνθιμος
Με ένα tweet ο υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης εξέφρασε το θαυμασμό του για την διάκριση του Λάνθιμου στις Κάννες.
«Ο ελληνικός κινηματόγραφος κ οι δημιουργοί του μάς κάνουν υπερήφανους. Η τιμή σήμερα ανήκει στον Γιώργο Λάνθιμο» έγραψε ο Ν. Ξυδάκης,

Πηγή http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2015/05/blog-post_25.html

Η τέχνη του δρόμου

Το πρώτο video-ντοκιμαντέρ του inExarchia που όπως γράφουν :

Μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε εικόνες από το πολύχρωμο και μυστήριο αστικό τοπίο των Εξαρχείων και τη λογική πίσω από αυτό.

Εικόνες από τους τοίχους και τους δρόμους από τα τελευταία χρόνια μέχρι σήμερα στα Εξάρχεια, απόψεις από τους street artists αλλά και από κατοίκους και θαμώνες της περιοχής, για όλο αυτό το “βρώμικο” για πολλούς θέμα. Ένα γρήγορο ταινιάκι ντυμένο με μουσικά κομμάτια από την ελληνική underground σκηνή, όπως ταιριάζει σε εμάς, τη γειτονιά και το θέμα.


H TAINIA

https://www.youtube.com/watch?v=V5omQStYgOI

σε περίπτωση που το βίντεο δεν εμφανίζεται σε κινητά & tablet πατήστε εδώ


Το γκραφίτι. Αναπόσπαστο στοιχείο της underground σκηνής σε μια underground γειτονιά. Ποιές μορφές παίρνει εδώ η τέχνη του δρόμου; Όπως μας λέει και ο WD, γκραφιτάς από το Μπαλί που ζει στην Ελλάδα με τα πλέον αναγνωρίσιμα σχέδια στην Αθήνα, "το graffiti είναι μια μορφή ελεύθερης έκφρασης. Στην πραγματικότητα το streetart ανθίζει σε μέρη που ο λαός αποδέχεται αυτή τη μορφή έκφρασης."

Και στα Εξάρχεια αρέσει η ελευθερία. Κάνει και ένα μαζί μας, το Jobless Clown που θα βρείτε ακόμη στην Μεθώνης. Ο Νίκος Τρανός, κάτοικος Εξαρχείων και καθηγητής γλυπτικής στην ΑΣΚΤ θεωρεί ότι "το γκραφίτι είναι μια γυμναστική ελευθερίας και στην τέχνη είσαι παντελώς ελεύθερος να κάνεις όσους φόνους θέλεις."

Τι γίνεται όταν το γκραφίτι μπαίνει σε χώρους τέχνης; Οb. (thisismybworld), ο streetartist που αγαπάει το κίτρινο χρώμα, με τα αγαπημένα σχέδια του σε δρόμους και χώρους τέχνης σε Ελλάδα και εξωτερικό αλλά και βιβλία, μας λέει ότι "είναι καλό να θυμομαστε απο που ξεκινήσαμε και να το κάνουμε πραγματικά. Πάνω από όλα ο δρόμος και μετά έρχεται η τέχνη." Μας τα είπε αυτά ενώ ζωγράφιζε σε τοίχο, σε πεζόδρομο στα Εξάρχεια. Λίγες ημέρες μετά, πάνω από το σχέδιο του B είχε γράψει κάποιος ΓΑΜΩ ΤΟ STREETART, με το άλφα σε κύκλο. Και ακόμη πιο μετά, νέο σχέδιο πάνω σε αυτό.

Ο Θοδωρής, από το θυμάρι του Στρέφη στην Καλλιδρομίου και κάτοικος που παλεύει για την γειτονιά, μας λέει ότι στα Εξάρχεια το γκραφίτι πάντα περνούσε κοινωνικά μηνύματα και πλέον είναι ακόμη πιο πολιτικοποιημένο. Προσθέτει πως"βγαίνουν ποιοτικά πράγματα, άλλα βγαίνουν και πνευματικά και καλλιτεχνικά σκουπίδια" Πού τοποθετούνται τα όρια και ποιος τα θέτει? Ρωτήσαμε τον streetartist cacao rocks, στο υπόγειο του Stigma Lab, αν ζωγραφίζει στο δρόμο για να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει - το δρόμο. Μας απάντησε "δεν θέλω να πάρω τίποτα πίσω από κανέναν, αυτοί τα παίρνουν από μας."

Αλλά πολλά είπαμε, δείτε το βίντεο!
Ευχαριστούμε τους κατοίκους και τους γκραφιτάδες των Εξαρχείων.



//CREW

Direction/Filming: George Fiorakis
Filming/Editing: Alexander Haritakis
Graphics: Afroditi Bitzouni- Indivisuals Design Collective
Music selection: Manolis Fiorakis
Proofreading: Lila Tzamousi, Nana Kanakaki


//SONGS

Acid Baby Jesus-tomboy
The Last Drive - the bad roads, killhead therapy
Deus eΧ Μachina-execute
Drog_A_Τek-territorial pissings
Dtaeys/ ft.Eni D - Μια παλιά φωτογραφία
FFC - πάρε λίγο φως
Fundracar - της γης τα τέρατα, είναι πολλές φορές, άνθρωπε
Κακό Συναπάντημα - απαγορεύεσαι
John Melik - blue flee
Monovine - jesus son
Soul Resistance - θέλω να μιλήσω, αφορμές
The Spaceguest - space kid
Tango with Lions-right from the start
Three Way Plane-let's pretend you don't exist
Vodka Juniors - king of the street, bong, rise up






Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter

Στήλη Streetart, μια φωτογραφία δρόμου κάθε ημέρα από τους τοίχους και τα στενά της Αθήνας

http://www.inexarchia.gr/story/think/tainia-i-tehni-toy-dromoy-sta-exarheia

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ GUY DEBORD/4ήμερο αφιέρωμα

Δευτέρα, 25/5/2015 στις 9.30' το βράδυ ο Hollowsky θα πει δυο λόγια για τις τρεις πρώτες ταινίες του Γκυ Ντεμπόρ στην εξαιρετική εκδήλωση που οργανώνουν οι Σύναψις

ΑΦΙΣΣΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΣΑΝΤ

ΓΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΙΤΟΥΑΣΙΟΝΙΣΜΟΥ, ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΣΑΝΤ ΘΑ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΣ ΣΤΙΣ 20:30 ΕΚΤΟΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 27/05
Cinemarian
Γενναίου Κολοκοτρώνη 42, 11741 Αθήνα

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 25
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
1)Ουρλιαχτά για Χάρη του Σαντ
2) Κριτική του Διαχωρισμού
3) Για το πέρασμα κάποιων ανθρώπων μέσω μιας αρκετά σύντομης χρονικής μονάδας

δύο προβολές, στις 20:30 και στις 22:00, εισαγωγή από τον Γιάννη Ιωαννίδη( danger few)

ΤΡΙΤΗ 26
1)Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ, στις 20:30

2)Η Κοινωνία του Θεάματος στις 21:30
3) Ανασκευή όλων των κρίσεων τόσο των επαινετικών όσο και των επικριτικών που διατυπώθηκαν για την ταινία « Η Κοινωνία του θεάματος»,

ΤΕΤΑΡΤΗ 27
1) Η Κοινωνία του Θεάματος στις 20:30

2) Ιn Girum imus nocte et consumimur igni, στις 22:15

ΠΕΜΠΤΗ 28
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
1)Ουρλιαχτά για Χάρη του Σαντ
2) Κριτική του Διαχωρισμού
3) Για το πέρασμα κάποιων ανθρώπων μέσω μιας αρκετά σύντομης χρονικής μονάδας
στις 20:30

4) In Girum imus nocte et consumimur igni, στις 22:00


συμβολική είσοδος 2, 50 ευρώ ανα μέρα

https://www.facebook.com/events/370510166475472/

Ομιλία στην προβολή ταινιών του Γκυ Ντεμπόρ

«Κυρίες και Κύριοι, η ταινία που σας προβάλλουμε απόψε, είναι μια ταινία βαθιά ερωτική∙ μια ταινία πρωτόγνωρης έως σήμερα τόλμης που θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου!»


Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την παρουσίαση της δεύτερης προβολής τωνΟυρλιαχτών ο φίλος του Ντεμπόρ, ο δαιμόνιος Σερζ Μπερνά, εκείνο το μακρυνό έτος 1952. Τι το επακολούθησε θα το πούμε, κι ίσως ως ένα βαθμό θα το δούμε, αργότερα.


Αυτό που θα προσπαθήσω τώρα, είναι να τοποθετήσω τις τρεις πρώτες, κι αγαπημένες μου, ταινίες του Γκυ Ντεμπόρ στο πλαίσιο μες από το οποίο γεννήθηκαν, ώστε να πάρουμε μια μικρή έστω αίσθηση της ατμόσφαιρας και των προσδοκιών που τις συνόδευσαν −ατμόσφαιρα και προσδοκίες που ίσως ακόμα σήμερα τις συνοδεύουν και τις κάνουν ταινίες πραγματικά, και όχι «μουσειακά», ενδιαφέρουσες και για εμάς.


Πρέπει ευθύς εξαρχής να τονίσω ότι, σε αντίθεση με τις ταινίες που γύρισε μετά το 1973, αυτές οι τρεις πρώτες ταινίες του Γκυ Ντεμπόρ −Ουρλιαχτά (1952), Για το Πέρασμα μερικών Προσώπων μέσα από μια Αρκετά Σύντομη Χρονική Μονάδα(1959) και Κριτική του Διαχωρισμού (1961)− είναι έκδηλα ταινίες ενός ξεχωριστού ανθρώπου, ο οποίος μετείχε ενεργά σε ένα συλλογικό επαναστατικό ρεύμα και το ενδιαφέρον του ήταν περισσότερο να συμβάλλει στον εμπλουτισμό αυτού του ρεύματος παρά στην ανάδειξη ενός ατομικού έργου του, στην υπεράσπισή του, ή στο νοσταλγικό απολογισμό κάποιων σπουδαίων στιγμών του παρελθόντος του, όπως συμβαίνει κατά κύριο λόγο με τις επόμενες.


Επομένως, οφείλουμε −του το οφείλουμε, θα έλεγα− να δούμε τις ταινίες αυτές όχι μόνο σαν καρπούς του οπωσδήποτε εξαιρετικού προσωπικού ταλέντου του Ντεμπόρ (θα το κάνουμε και αυτό παρακάτω), αλλά και σε συνάρτηση με το ρεύμα στο οποίο αφιέρωσε ολόψυχα και γενναιόδωρα τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής του.


Εκείνο το ανατρεπτικο ρεύμα, που περνώντας από διάφορα μονοπάτια έφτασε μέσα από το «Φαντασιακό Μπαουχάους» του Άσγκερ Γιόρν και τους «Λετριστές» του Ισίδωρου Ιζού στην «Καταστασιακή Διεθνή» το 1957, συγκροτήθηκε βήμα-βήμα σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, δηλαδή στο ξεκίνημα μιας εποχής που, ενώ σημαδεύτηκε από τη λεγόμενη οικονομική ανοικοδόμηση του Μεταπόλεμου, στο βάθος της ήταν μια καταρρεύσεων, το παροξυστικό αποκορύφωμα της οποίας μπορούμε να πούμε ότι ζούμε σήμερα.


Πιο συγκεκριμένα, με την επικράτηση του ναζισμού στους κόλπους ενός από τους πιο καλλιεργημένους και πολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης, είχεκαταρρεύσει τόσο η προσφιλής ιδέα των μοντέρνων καιρών, σύμφωνα με την οποία η «φωτισμένη συνείδηση» και η «εργαλειακή λογική» αρκούν για να ξεπεραστεί οριστικά η βαρβαρότητα και το συλλογικό κακό, όσο και η ρομαντική ιδέα μιας απεριόριστης εμπιστοσύνης στον «πλούτο» της ψυχικής ενδοχώρας του σύγχρονου ανθρώπου. Με την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είχε καταρρεύσει η έως τότε σχεδόν τυφλή πίστη, δεξιά και αριστερά της κυρίαρχης ιδεολογίας, στην τεχνολογία ως φορέα καθαρού απελευθερωτικού δυναμισμού και η ιδέα ότι αρκούσε η Τεχνική ν’ αλλάξει χέρια και αυτόματα θα υπηρετούσε το κοινωνικό καλό. Με την αποτυχία της προσπάθειας εύρεσης κοινού πεδίου μεταξύ των σουρεαλιστών και των κομμουνιστών, είχε καταρρρεύσει η ελπίδα μιας συμπόρευσης μεταξύ της πρωτοποριακής «αντί-αστικής» τέχνης και της «εργατίστικης» πολιτικής∙ και, μαζί με αυτήν, έμπαινε και πάλι ένα μεγάλο ερωτηματικό για τις σχέσεις μεταξύ της πνευματικής πρωτοπορίας και της λαϊκής βάσης των σύγχρονων κοινωνιών. Με την ουγγαρέζικη επανάσταση τέλος, ένα χρόνο πριν από την ίδρυση της Κ.Δ., το 1956, θα κατέρρεαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για τη επαναστατική φύση και το ρόλο της Ε.Σ.Σ.Δ. ως «αντίπαλου δέους» της κεφαλαιοκρατικής Δύσης ―κάτι που σήμαινε, πως οι επαναστατικοί αγώνες των δυτικών λαών δεν θα είχαν πλέον να υπολογίζουν παρά στον εαυτό τους.


Τούτη η μαζική κατάρρευση τόσων μετώπων μέσα σε δυο δεκαετίες έθετε εκ των πραγμάτων κάθε ευαίσθητο άνθρωπο μπροστά ένα συγκλονιστικό σταυροδρόμι.

Από τη μια μεριά, η παράδοση στο μηδενισμό: «Όλες οι αξίες αποδείχτηκαν κίβδηλες, τέρμα οι αξίες! Ζόφος!». Όμως ο Ντεμπόρ, έπειτα ίσως από ένα σύντομο φλερτ με αυτό το μονοπάτι, ήταν από εκείνους που αντιτάχτηκαν σφοδρά σε αυτή την αδιέξοδη προοπτική. Το 1953 καλεί τους συντρόφους του να τελειώνουν «με τη μηδενιστική άνεση», τονίζοντας:


Το κόκκινο κρασί κι η άρνηση μέσα στα καφενεία, οι πρώτες αλήθειες της απόγνωσης, δεν θα είναι η κατάληξη τούτων των ζωών, που είναι τόσο δύσκολο να τις υπερασπιστεί κανείς ενάντια στις παγίδες της σιωπής, τους εκατό τρόπους να μπεις στη σειρά. Πέρα από αυτή την έλλειψη που είναι συνεχώς αισθητή, πέρ’ από την αναπόφευκτη και ασυγχώρητη απώλεια όλων όσα αγαπήσαμε, το παιχνίδι ακόμα παίζεται. Είμαστε εδώ. (…)Οφείλουμε να προωθήσουμε μια εξέγερση που να μας αφορά (…) ν’ αποδείξουμε μια ορισμένη άποψη της ευτυχίας, παρ’ όλο που την είδαμε να χάνει το παιχνίδι, άποψη με την οποία θα πρέπει να συντονιστεί ευθύς εξαρχής κάθε επαναστατικό πρόγραμμα. («Για να τελειώνουμε με τη μηδενιστική άνεση», Internationale Lettriste τχ 3, στο Το Αισθητικό και το Πολιτικό, εκδ. Ελεύθερος Τύπος).


Ο Ντεμπόρ παίρνει λοιπόν, και θα ακολουθήσει με τη μεγαλύτερη συνέπεια, το άλλο μονοπάτι που άνοιξε εκείνη η εποχή καταρρεύσεων … στις οποίες, ας το πούμε, πρέπει να προστεθεί και η οικονομική κατάρρευση της οικογένειάς του. Το μονοπάτι που, απέναντι στη συνολική κατάρρευση, διεκδικεί μια εξίσου συνολικήανασυγκρότηση τόσο του στοχασμού όσο και της έκφρασης και της δράσης πάνω στα πράγματα.


Αλλά σε τι θα μπορούσε να υπολογίζει πια ο μεταπολεμικός μοντέρνος άνθρωπος, που έχασε την πίστη του στη «φωτισμένη συνείδηση» και στον πλούτο της «ψυχικής ενδοχώρας» του; Πώς θα μπορούσε η «ιστορική δράση» να είναι απάντηση σε αυτό το ερώτημα, τη στιγμή που γινόταν πλέον φανερό πως η «πνευματική» και η «λαϊκή» συνιστώσα της αδυνατούσαν να συμπορευθούν; Ποιο θα μπορούσε να είναι από εδώ και πέρα το νόημα της καλλιτεχνικής δραστηριότητας αλλά και ποιο, επίσης, της πολιτικής, με δεδομένο πλέον ότι από μια λαϊκή και εργατική επανάσταση μπορεί να προκύψει ένα τυρανικό καθεστώς;


Είναι φανερό πως πάνω στους ώμους του Ντεμπόρ και της παρέας του, όπως και όλων όσοι είχαν την ευαισθησία να οσφρανθούν το πρόβλημα, έπεφτε μεγάλο βάρος. Η ιστορία καλούσε σε μια ανασυγκρότηση όχι μόνο πολιτική αλλά και φιλοσοφική. Όχι μόνο στις πρακτικές αλλά και στον τρόπο σκέψης.


Όπως θα δούμε κι από τις ταινίες που ακολουθούν, οι άνθρωποι αυτοί δεν αρνήθηκαν να σηκώσουν, όσο κι όπως μπορούσαν καλύτερα, αυτό το βάρος. Απάντησαν στην πρόκληση των καιρών. Στηριγμένοι βέβαια, εκτός από τους «κλασσικούς» (Μαρξ, Χέγκελ), και σε διάλογο συχνά ζωντανό με ένα πλήθος στοχαστών, που είχαν λίγο πριν επισημάνει τις καταρρεύσεις που προαναφέραμε (Καρλ Κορς, Κώστας Παπαϊωάννου, Λιούις Μάμφορντ, Ζακ Ελλύλ, Γκύντερ Άντερς, Ανρί Λεφέβρ, κ.α.), και λογαριάζοντας στο πάθος τους για ζωή, συγκρότησαν ένα συγκεκριμένο ρεύμα που, χωρίς να του λείπουν τα πρωτότυπα ή έστω ενδιαφέροντα έργα, υπήρξε ιδιαίτερα ζωντανό κι ελπιδοφόρο κυρίως κατά το γεγονός ότι θέλησε συνειδητά να είναι ο τόπος συνάντησης και ενδεχομένως σύντηξης των πιο ριζοσπαστικών απαιτήσεων τριών μεγάλων ιστορικών ρευμάτων της ανθρώπινης δραστηριότητας.


Συγκεκριμένα:


του ρεύματος της Πολιτικής ως ενδιαφέροντος, όχι για απλή διαχείριση αλλά για πρακτική επίδραση πάνω στην ιστορία με την απαίτησης για κατάργηση της διαχωρισμένης εξουσίας∙
του ρεύματος της Τέχνης και της απαίτησης για άμεσο ποιοτικό μετασχηματισμό της ζωής ευρύτερα, και όχι για παραγωγή ιδιωτικών έργων προς κατανάλωση∙ και
του ρεύματος του στοχασμού πάνω στην Ύπαρξη και της απαίτησης για μια ενότητα μεταξύ του άμεσου βιώματος και της αναπαράστασής του με τηνηθική ευθύνη απέναντι στα πράγματα που αυτό συνεπάγεται −γι’ αυτό, ας το επισημάνω ξανά (για περισσότερα βλ. το «Χρόνος και Υποκείμενο στον Γκυ Ντεμπόρ»), είναι αδιανόητο να προσεγγίζει κανείς ανθρώπους που αυτό-ονομάστηκαν καταστασιακοί αγνοώντας ή υποβιβάζοντας τον υπαρξιακό στοχασμό, στον οποίον οφείλουμε την ίδια την έννοια της «κατάστασης», σύμφωνα με την οποία εκείνο που πρωτεύει είναι το «πώς είναι κάποιος σε ένα δεδομένο χώρο και χρόνο» και όχι οι αφηρημένες ιστορικές δυνάμεις.


Με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει ακόμα να υπογραμμίσουμε τη ευφυΐα των πρώτων καταστασιακών, στο βαθμό που έδωσαν σ’ αυτή τη βούλησή τους και στη δράση τους μια συγκεκριμένη αιχμή, την «κριτική της καθημερινής ζωής» – δηλαδή, όπως διευκρινίζουν, την «κριτική και αδιάκοπη αναδημιουργία της ολότητας της καθημερινής ζωής (…) μέσα στις συνθήκες της σημερινής καταπίεσης, με στόχο την εμηδένιση αυτών των συνθηκών» (I.S., τχ 6, 1961, στο Ξεπέρασμα της Τέχνης, εκδ. Ύψιλον/βιβλία).


Όλες αυτές οι κατακτήσεις, τα ερωτηματικά και οι αγωνίες «φωνάζουν» μέσα από τις ταινίες του Ντεμπόρ που πρόκειται να απολαύσουμε. Όπως όμως συμβαίνει στην πραγματική ζωή, δεν είναι πράγματα που κερδήθηκαν από τη μια μέρια στην άλλη. Ούτε και βήμα-βήμα, άλλωστε. Κερδήθηκαν μέσα από μια σειρά μικρών ποιοτικών αλμάτων, αρχικά στο πεδίο της καλλιτεχνικής έκφρασης −που αποτελούσε το αγαπημένο πεδίο δράσης στα πρώτα βήματα του Ντεμπόρ και της παρέας του.


Να ’μαστε λοιπόν στα Ουρλιαχτά για χάρη του Σαντ, μια ταινία γνωστή σαν «ταινία χωρίς εικόνες».


Όμως εδώ θα πρέπει να διευκρινήσουμε κάτι έχει τη σημασία του και μάλλον διέφυγε από ορισμένους υμνογράφους του Ντεμπόρ. Τα Ουρλιαχτά δεν ήταν η πρώτη ταινία χωρίς εικόνες. Κυρίως: ο Ντεμπόρ δεν τα είχε εξαρχής συλλάβει σαν μια ταινία χωρίς εικόνες. Πράγματι, στην πρώτη βερσιόν του σεναρίου τους, που παρουσίασε ο Ντεμπόρ στο πρώτο και μοναδικό τεύχος της επιθεώρησης Ιon στις 23 Απριλίου του 1952, βλέπουμε ότι τα Ουρλιαχτά προβλέπονταν να έχουν εικόνες. Τι μεσολάβησε και τελικά γύρισε την ταινία όπως θα τη δούμε;


Λίγο καιρό νωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 1951, ο στενός τότε σύντροφος του Ντεμπόρ, Ζιλ Βολμάν, είχε ολοκληρώσει την μάλλον πρώτη πραγματικά ταινία χωρίς εικόνες με τον τίτλο L’ Anticoncept, Η Αντί-Έννοια. Κινούμενος στο πνεύμα του πνευματικού πατέρα τους, Ισίδωρου Ιζού −ο οποίος με την ταινία τουΠραγματεία Σάλιου και Αιωνιότητας (1950-1951) θέλησε να σπάσει τη σχέση εικόνας-λόγου στον κινηματογράφο ούτως ώστε να μην «υπνωτίζεται» το κοινό από τον βομβαρδισμό ενός λόγου-υπηρέτη εικόνων−, ο Βολμάν έκανε ένα μικρό άλμα παραπέρα: κατάργησε εντελώς τις εικόνες.


Πατώντας βέβαια στον Ανεμικό (από το άνεμος) Κινηματογράφο (1926) του Μαρσέλ Ντυσάν, η Αντί-Έννοια προβάλλει επί 70 λεπτά πάνω σ’ ένα μετεωρολογικό μπαλόνι διαμέτρου 2 μέτρων φουσκωμένο με ήλιον μια ανελέητη διαδοχή μαύρων και λευκών κύκλων ενώ, έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή όπου ο Βολμάν διαβάζει με άτονη φωνή ένα καταιγιστικό κείμενο για τον κινηματογράφο, ο μόνος ήχος είναι «μεγαπνοϊκές» απαγγελίες, δηλαδή περίπου: φωνές και λαρυγγισμοί.


Με αυτή την ταινία, ο Βολμάν ξεκαθαρίζει το αισθητικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο χτίστηκαν λίγο αργότερα και τα Ουρλιαχτά. Στο κείμενό του Γιατί οι Θεατές θα Ουρλιάξουν κατά την Προβολή της Αντι-Έννοιας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικόCinema το Μάιο του 1952, εξηγεί αναλυτικά αυτό που θα είναι ο σκελετός και τωνΟυρλιαχτών:


Η ιστορία απελευθερώνεται από τη φωνή μέσω μιας άτονης αφήγησης∙
Η φωνή μιλάει χωρίς να καθοδηγείται αναγκαστικά από τις δράσεις κι έτσι φαίνεται σημαντική (όπως η Όπερα)∙
Οι δράσεις σπάνε πριν ολοκληρωθούν και συμπληρώνονται από ένα «αχρονικό» κείμενο, όπου ολοκληρώνεται ο τόνος.


Όπως μπορεί να υποψιαστεί κανείς, οι θεατές άρχισαν πράγματι να ουρλιάζουν κατά την πρώτη προβολή της Αντί-Έννοιας, που έγινε το Φεβρουάριο του 1952 στην κινηματογραφική λέσχη «Αβανγκάρντ 52»∙ και δυο μήνες αργότερα, στις 2 Απριλίου του 1952, η εθνική Επιτροπή Ελέγχου των Κινηματογραφικών Έργων (ναι!) απαγόρευσε την προβολή της.


Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί, συμπαραστεκόμενος στον φίλο του, ο Ντεμπόρ όχι μόνο του αφιέρωσε τα Ουρλιαχτά, αλλά και τα γύρισε τελικά σαν μια ταινία χωρίς εικόνες, προβάλλοντάς τα μάλιστα, 30 Ιουνίου του 1952 στην ίδια αίθουσα, την «Αβανγκάρντ 52», όπου 3 μήνες νωρίτερα είχε προβληθεί η Αντί-Έννοια. Τούτη τη φορά ωστόσο, οι υπεύθυνοι της λέσχης … «Πρωτοπορία», δεν περίμεναν τα ουρλιαχτά των θεατών. Στα 20 περίπου λεπτά της προβολής, έκοψαν πολύ απλά το ρεύμα.


Στη δεύτερη βέβαια προβολή των Ουρλιαχτών, που θα γίνει τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, ο Ντεμπόρ και η παρέα του έρχονται προετοιμασμένοι −κι αξίζει να πούμε δυο λόγια πάνω σ’ αυτό, μιας και δείχνει ανάγλυφα τα όσα είπαμε για το «ανατρεπτικό ρεύμα».


Πριν από την προβολή, εισαγωγή κάνει ένας υποτίθεται «διακεκριμένος Ελβετός καθηγητής κινηματογραφολογίας», που δεν είναι άλλος από τον Σερζ Μπερνά∙ και όπως είπαμε, αναγγέλλει στους ανύποπτους θεατές ότι θα παρακολουθήσουν μια «μοναδική και άκρως τολμηρή ερωτική ταινία». Τα φώτα σβήνουν, ο χρόνος περνάε, τίποτα. Ο κόσμος αρχίζει να δυσανασχετεί όταν ξαφνικά, από τη γαλαρία όπου είναι μαζεμένοι οι νεαροί Λετριστές, η Μισέλ Μπερνστάιν, σύντροφος του Ντεμπόρ, αφήνει μια παρατεραμένη διαπεραστική κραυγή. Τα φώτα ανάβουν ξανά. Αμηχανία, γκρίνιες. Ξάφνου ορμάει στην αίθουσα ο Ντεμπόρ με τις μπομπίνες της ταινίας παραμάσχαλα. Ανεβαίνει στο θάλαμο προβολής. Τα φώτα ξανασβήνουν. Γύρω στο μισάωρο, το κοινό αρχίζει να γιουχάρει. «Πού είναι οι ερωτικές σκηνές;», αναφωνεί κάποιος∙ για να του απαντήσουν οι Λετριστές: «Στην αίθουσα αν τολμάς!». «Και ο ντε Σαντ που είναι;», διαμαρτύρεται ένας άλλος, για να του απαντήσει ο Μπερνά: «Ποιος ντε Σαντ; Δεν εννοούσε άνθρωπέ μου τον μαρκήσιο αλλά τον κύριο Ερνέστ Σαντ, επαγγελματία πορνοβοσκό στην οδό Νικολά Φλαμέλ!». Και πάνω στο χαμό, οι Λεττριστές από τη γαλαρία αρχίζουν να πετάνε στον κόσμο σακούλες με αλεύρι...


Αν όμως τα Ουρλιαχτά δεν πρωτοτύπησαν μορφικά, σίγουρα ως προς το περιεχόμενο έκαναν ένα βήμα παραπέρα από την Αντί-Έννοια. Διότι, στη θέση των «μεγαπνοϊκών» βρυχηθμών, έβαλαν λόγο. Ένα λόγο που χωρίς να ξεδιπλώνεται με την κλασική διαδοχή «αρχή-μέση-τέλος» −είπαμε: ζητούμενο είναι να μην τοποθετηθεί ο θεατής στην παθητική θέση του καταναλωτή εικονογραφημένων ιστοριών−, στροβιλίζεται γύρω από ένα «θέμα»: με διάθεση προκλητική και μ’ ένα «ασύντακτο» μοντάζ, εκδιπλώνει ένα σχεδόν θεωρητικό σχόλιο γύρω από την καταστολή, τον έρωτα και το δύσκολο πάθος για ζωή σ’ εκείνους τους καιρούς κατάρρευσης.


Πιστεύω πως αρκεί και μόνο η φράση με την οποία κλείνει η ταινία για να αισθανθούμε όλο τον κραδασμό της και την ίδια τη θέση του Γκυ Ντεμπόρ απέναντι στο έργο, που έπρεπε ν’ αναλάβει ο ίδιος και η παρέα του:


«Ζούμε σαν χαμένα παιδιά τις ανολοκλήρωτες περιπέτειές μας»∙


όπου «χαμένα παιδιά» ονομάζονταν οι αποστολές αυτοκτονίας μέσα στις γραμμές του εχθρού κατά στον πόλεμο.


Πανέμορφος αυτοπροσδιορισμός εκείνου του ανατρεπτικού ρεύματος, αλήθεια…


Όμως δεν πρέπει να μας διαφύγει η γνώμη του ίδιου του Ντεμπόρ για την ταινία του αυτή. Με ένα ύφος σχεδόν «μπλαζέ», έκδηλα αποστασιοποιημένο, γράφει το 1957, αναφερόμενος στην προβολή της ταινίας στο Λονδίνο:


Τον περασμένο Ιούνιο, προέκυψε το αναμενόμενο σκάνδαλο με την παρουσίαση στο Λονδίνο ενός φίλμ που είχα κάνει το 1952 και που δεν είναι μια παραπλάνηση, πολύ δε λιγότερο μια ταινία καταστασιακή, αλλά σχετίζεται με τις πολυσύνθετες λετριστικές επιρροές εκείνης της εποχής […] και επομένως μετέχει πλήρως στη φάση της αποσύνθεσης, και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή της, χωρίς να έχει καν τη θέληση, πέρα από μερικούς προγραμματικούς υπαινιγμούς, για θετικές εξελίξεις […]
Οι παθητικοί καταναλωτές της κουλτούρας […] μπορούν να γουστάρουν οποιαδήποτε εκδήλωση της αποσύνθεσης […]
Πιστεύω μάλιστα ότι θα φτάσουν στο σημείο να αγαπούν το φιλμ μου και τη ζωγραφική των πιθήκων (άλλο καταστασικό πείραμα αυτό, σ.τ. Γ.Δ.Ι.) μέσα σε πέντε μ’ έξι χρόνια από τώρα […] («Ακόμα μια προσπάθεια αν θέλετε να είστε καταστασιακοί», Potlach, τχ 29, στο Τι είναι ο Λετρισμός,εκδ. Ελεύθερος Τύπος).


Μήπως ο Ντεμπόρ είχε πάψει ν’ αγαπάει την πρώτη του ταινία; Όχι βέβαια. Όμως, αποχαιρετώντας την με τούτα τα λόγια, προανάγγειλε το επόμενο άλμα της δημιουργικής του πορείας, που θα έρθει, σε ό,τι αφορά τον κινηματογράφο του, με τα επόμενα δύο φίλμ. Και πράγματι, με Το Πέρασμα μερικών προσώπων μέσω μιας αρκετά σύντομης χρονικής μονάδας (1959), ο Ντεμπόρ αφήνει πίσω του τον κινηματογράφο του Ιζού και του Βολμάν, και κάνει το βήμα του πατώντας πλέον … σε ποιον άραγε; Αξίζει να το επισημάνουμε. Θα άρεσε κιόλας, πιστεύω, στον Ντεμπόρ, που λάτρευε τα αινίγματα, την κρυπτικότητα και τις αποκωδικοποιήσεις.


Είναι γνωστό λοιπόν ότι σε μια κρίσιμη αλληλογραφία του με τον τότε φίλο και σύντροφό του, Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι την ταραγμένη ιταλική δεκαετία του 1970, ο Ντεμπόρ υπέγραφε ως «Καβαλκάντι». Όλοι νόμιζαν βέβαια πως, απευθυνόμενος στον Τοσκανέζο φίλο του, υπονοούσε με το ψευδώνυμό του τον Φλωρεντίνο ποιητή Γκουίντο Καβαλκάντι. Λάθος! −όπως μας επισήμανε ο φίλος μας Υβ Λε Μανάκ, σύντροφος του Ντεμπόρ και της παρέας του το Μάη του ’68 και εξίσου δεινός στις αποκωδικοποιήσεις.


Υπογράφοντας «Καβαλκάντι» ο Ντεμπόρ απέτιε κρυφά φόρο τιμής στον πρωτοπόρο Βραζιλιάνο σκηνοθέτη Αλμπέρτο Καβαλκάντι (1897-1982), ο οποίος, κατά τη διαμονή του στο Παρίσι, γύρισε το 1926 την εκπληκτική ταινία Rien quedes heures −μια πανέμορφη ποιητική ταινία με θέμα-σκηνικό το Παρίσι, που ξεκινάει με την εξής διακήρυξη:


Αυτή η ταινία είναι μια ταινία χωρίς υπόθεση. Δεν είναι παρά μια ακολουθία εντυπώσεων πάνω στο πέρασμα του χρόνου.


Βλέποντας το Πέρασμα μερικών Προσώπων μέσα από μια αρκετά σύντομη Μονάδα Χρόνο εύκολα θα καταλάβετε ότι, πράγματι, αυτόν τον Καβαλκάντι εννοούσε ο Ντεμπόρ.


Βέβαια και πάλι ας προσεχθεί, πως το «δάνειο» στο επίπεδο της μορφής, του ύφους και της ατμόσφαιρας της ταινίας, δεν εμπορίζει ούτε αναιρεί καθόλου την εξαιρετική πρωτοτυπία στο επίπεδο του λόγου των ταινιών του Ντεμπόρ.


Υπάρχει πράγματι μια ριζική διαφοροποίηση του Περάσματος και της Κριτικής, όπως και όλων των επόμενων ταινιών του, από τα Ουρλιαχτά στο γεγονός ότι, πλέον, όχι μόνο η οθόνη δεν είναι κενή αλλά επιχειρείται ένας σαφής και ευκρινήςδιάλογος του λόγου με την εικόνα. Διάλογος, και πάλι, όχι με την έννοια του ομιλούντος κινηματογράφου αλλά μ’ ένα τρόπο, που επιχειρεί −και κατά τη γνώμη μου το πετυχαίνει απόλυτα− μέσα από διαρκείς ρήξεις στη ροή του λόγου και των εικόνων, στη συμπαράθεση ομιλίας με γραπτές διακηρύξεις, κι ένα εκπληκτικό μοντάζ, να κρατάει σε επαγρύπνηση τη συνείδηση και τη διάθεση του θεατή.


Κι ακόμα: γίνεται τώρα, ξεκινώντας από το Πέρασμα, ακόμα πιο σαφής, πέρα από την υπεράσπιση της ψυχής της παρέας του, η κριτική στάση του Ντεμπόρ απέναντί της, η κριτική του για τον εγκλωβισμό της σ’ ένα μικρόκοσμο εξέγερσης που δεν του αρκούσε, και το κάλεσμά του για το άνοιγμα εκείνο, που οδήγησε στην επιχείρηση Καταστασιακή Διεθνής:


Όταν ασκείται μέσα σ’ ένα κλειστό κύκλωμα, η ελευθερία υποβιβάζεται σε όνειρο, γίνεται απλή αναπαράσταση του εαυτού της. […]
Αυτό που έπρεπε να καταργηθεί, συνεχίζεται∙ και μαζί και η φθορά μας. Μας καταστρέφουν. Μας διαχωρίζουν. Τα χρόνια κυλούν και δεν αλλάξαμε τίποτα. […]
τονίζει στο Πέρασμα μερικών Προσώπων…


Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε τις ίδιες τις ταινίες να μας μιλήσουν −και σίγουρα θα πουν στον καθένα μας πολλά, και ίσως διαφορετικά απ’ όσα είπαν σε μένα, αλλά εξαιρετικά ζωντανά πράγματα, πιστεύω.


Να σημειώσω μόνο, σαν μια τελευταία νύξη της όλης ατμόσφαιρας γύρω από αυτές, ότι και στις δυο επόμενες ταινίες του, στη μέση των γυρισμάτων ο Ντεμπόρ χρειάστηκε να διακόψει για να πάρει μέρος στις παλλόμενες, τότε, Συνδιασκέψεις της Καταστασιακής Διεθνούς: του Μονάχου (Απρίλιος 1959) και του Λονδίνου (1960).




Μάιος 2015
Γιάννης Hollowsky Ιωαννίδης

http://dangerfew.blogspot.gr/2015/05/blog-post_26.html

Άγνωστη Γη – Γιατί μία απαγορευμένη ταινία, είναι ένα must see

Είδος: Δράμα, Φαντασίας
Παραγωγής: 2012
Διάρκεια: 78
Χώρα: Ελλάδα, Κύπρος, Υεμένη
Σκηνοθεσία: Manuel de Coco
Σενάριο: Manuel de Coco
Ηθοποιοί: Daniel Plackett, Shaiya Salem, Μάνος Κοκορομύτης
Πρεμιέρα: 14-05-2015

H επίσημη σύνοψη της ταινίας, όπως έχει αναρτηθεί από τους συντελεστές, λέει το εξής:

Αραβική Άνοιξη, Υεμένη 2011, η επανάσταση συνεχίζεται. Είναι η εποχή των μουσώνων και στο νησί Σοκότρα η ζωή κυλά ήρεμα.
Ένα ιστιοφόρο με Ισραηλινή σημαία βυθίζεται και οι έρευνες για επιζώντες ξεκινούν. Το σώμα ενός ναυαγού ξεβράζεται σε μια παραλία.
Στην άλλη άκρη του νησιού ένας ντόπιος βλέπει στα όνειρά του το ναυαγό ο οποίος ζητά τη βοήθειά του.

Μέσα από το σώμα του ναυαγού, ενός ανθρώπου που έβλεπε τη ζωή του να βυθίζεται, ξεκινά αυτή η περιπέτεια με σκοπό να τον αφυπνίσει και να του θυμίσει να είναι ευγνώμων. Θα ανατρέψει το πεπρωμένο; Θα επιστρέψει πίσω ζωντανός;

Και από μόνη της αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον υλικό. Γιατί όμως απαγορευμένη; Τι ακριβώς έχει συμβεί;

Η ιδέα της ταινίας προέκυψε μετά από φωτογραφίες που έλαβε ο σκηνοθέτης, Μάνουελ ντε Κόκο, από την νήσο Σοκότρα στης έλαβε ένα email με φωτογραφίες της νήσου Σοκότρα στην Υεμένη. Ο σκηνοθέτης είναι Έλληνας, και το πραγματικό του όνομα είναι Μάνος Κοκορομύτης.

Η συγκεκριμένη περιοχή είναι απομονωμένη, και θεωρείται ένα από τα πιο περίεργα τοπία στη Γη, και είναι και προστατευόμενη περιοχή από την Unesco.

Όλοι οι συντελεστές της ταινίας είναι νέοι στο επάγγελμα, όπως ο παραγωγό Μπάμπης Μπίζας, ο οποίος εργάζεται ως ξεναγός. Η ταινία γυρίστηκε με μόλις 25 χιλιάδες ευρώ, με τα περισσότερα πλάνα να έχουν γυριστεί με χαλασμένη κάμερα. Η έναρξη των γυρισμάτων συνέπεσε με την αρχή των Μουσώνων, πράγμα που δυσκόλεψε τα πράγματα. Αλλά οι μουσώνες δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η ταινία γυρίστηκε κατά την διάρκεια των κλιμακώσεων των εχθροπραξιών στην Υεμένη.

Η ταινία έχει δεχτεί απαγόρευση από το Ισραήλ, και είναι η πρώτη ταινία στην ιστορία της χώρας της οποίας απαγορεύεται η προβολή. Σύμφωνα με τις κατηγορίες, το αρμόδιο υπουργείο ισχυρίζεται ότι τα γυρίσματα έγιναν στην Υεμένη χωρίς άδεια από το αρμόδιο υπουργείο, πράγμα το οποία σημαίνει ότι η Υεμένη δεν πρέπει να καταχωρηθεί ως συμπαραγωγός χώρα.

Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε ότι η Ισραηλινή κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι συνέβη το ανεπίτρεπτο, δηλαδή ότι υψώθηκε η σημαία του Ισραήλ σε μουσουλμανικό έδαφος.

Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 21 Μαΐου, έχοντας κερδίσει υποψηφιότητες και βραβεία, σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

- See more at: http://cinefreaks.gr/movie/unknown-land/#sthash.fsxKakuY.dpuf

Βραδιές καλού σινεμά από την Κινηματογραφική Λέσχη του Ash In Art (ΑΜΜ Club)

Η Κινηματογραφική Λέσχη του Ash In Art (ΑΜΜ Club - Άλμα Μεγάλου Μήκους) και η ομάδα Cine 7 Synth κάθε εβδομάδα, χειμώνα-καλοκαίρι, σας προσκαλoύν να συμμετέχετε σε κινηματογραφικές βραδιές με επιλεγμένες αριστουργηματικές ταινίες των δεκαετιών '30-'60. 
ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ASH IN ART, ME THN ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ CINE 7 SYNTH ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΜ CLUB

Oι προβολές ξεκινούν ώρα 9μμ, λειτουργεί μίνι-μπαρ αντι εισόδου. Να είσαστε 10-15' νωρίτερα.

Ακολουθεί 20λεπτη συζήτηση με τους σκηνοθέτες Κώστα Πρίντεζη και Λεωνίδα Τζωρτζάκη.

Γίνετε μέλη του ΑΜΜ Club, της Κιν/κής  Λέσχης μόνο 10€ ετησίως ενισχύοντας αυτή την δράση. Με την εγγραφή σας ένα μπουκάλι κρασί, προσφορά της οικογενειακής ετικέτας Potsios Wines (Ναυπακτία)

--------------------------------------------

ASH IN ART
Ηρακλέους 10 και Kαλλιρρόης, 11743, Αθήνα,
έναντι στάσης μετρό Συγγρού - Fix
Τ: 210 9216-890, Ε-Μ: info@ashinart.com,
URL: http://www.ashinart.org/

Το Σπίτι Ασυνάρτητων Υποθέσεων Τέχνης - Ash In Art
είναι μη κερδοσκοπικός φορέας τεχνών και πολιτισμού
[Kαλλιτεχνικό σχολείο - Eικαστικός χώρος] με
αρ. έγκρισης Πρωτοδικείου Αθηνών: 3181/2004.

2003-2015 © Αll rights reserved by Αsh Ιn Αrt
https://www.facebook.com/events/775325035845681/

The Story Of The Kelly Gang (1906)

Χάος - KAOS, Paolo e Vittorio Taviani (ταινία 1984)

Χάος είναι μία ιταλική ταινία των αδερφών Ταβιάνι, η οποία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1984. Πρόκειται για σπονδυλωτή ταινία, το σενάριο της οποίας βασίστηκε σε διηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο.

kaos (1984) - με ελληνικούς υπότιτλους https://www.youtube.com/watch?v=8Bn56T2M4Us

https://www.youtube.com/watch?v=3-oGAjb2veE

Ημερομηνία κυκλοφορίας στο σινεμά: 23 Νοεμβρίου 1984 (Ιταλία)
Διάρκεια: 188 λεπτά
Σύνθεση μουσικής: Νικόλα Πιοβάνι
Συγγραφέας: Λουίτζι Πιραντέλλο
Υποψηφιότητες: Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερης ταινίας,
Περισσότερα Βραβεία: Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερου σεναρίου, Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερου παραγωγού

Το "Χάος" των αδελφών Ταβιάνι
γράφει η Μαρία Τσολακούδη στην  Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21.10.2001

Είμαι λοιπόν, γιος του Χάους. Και όχι αλληγορικά, μα στην πραγματικότητα, αφού γεννήθηκα κοντά σ’ ένα πυκνό δάσος που οι κάτοικοι του Τζιρζέντι το ονομάζουν Καβούζου, παραφθορά της αρχαίας ελληνικής λέξης Χάος.
ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ

Το 1984 οι αδελφοί Ταβιάνι γύρισαν το «Χάος», μια σπονδυλωτή ταινία που το σενάριό της βασίστηκε σε διηγήματα του Λουϊτζι Πιραντέλλο.
Με φόντο την Σικελία των αρχών του 20ου αιώνα ο νομπελίστας συγγραφέας βυθίζεται στο χάος της ανθρώπινης ψυχής, με τρόπο άλλοτε δραματικό, κι άλλοτε ανάλαφρο, σχεδόν φαρσικό που πίσω του όμως ενεδρεύει το τραγικό.
Οι σκηνοθέτες Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι μεταφέρουν στην οθόνη με ρεαλιστική και συνάμα ποιητική κινηματογραφική γλώσσα, έξι διηγήματα του Πιραντέλλο, όπου το πρώτο χρησιμοποιείται ως πρόλογος καθώς επίσης και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ιστορίες, και κλείνουν με έναν αριστουργηματικό επίλογο, μια συνάντηση του μεσήλικα συγγραφέα με τη νεκρή μητέρα του στο πατρικό σπίτι.
Οι ιστορίες που απαρτίζουν την ταινία είναι: «Το κοράκι του Μιτζάρο» που οι σκηνοθέτες αξιοποιούν κινηματογραφικά μόνο μερικές σκηνές σαν εισαγωγή, όμως το κοράκι που πετά στον ουρανό με το κουδούνι στο λαιμό του, σηματοδοτεί την αρχή κάθε ιστορίας.
Στην δεύτερη ιστορία, «Ο άλλος γιος», θίγεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όταν τα φτωχά χωριά του ιταλικού νότου άδειαζαν από τους νέους άνδρες που έφευγαν στην Αμερική και πίσω έμεναν μόνο γυναίκες, παιδιά και γέροι. Κεντρικό πρόσωπο μια τρελή μάνα που στέλνει γράμματα στους δύο γιους της που έχουν ξενιτευτεί και κρατείται στη ζωή με την ελπίδα της επιστροφής τους. Επίσης αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος που διαπλέκεται το προσωπικό δράμα της ηρωίδας με τα ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την Ιταλία στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα. Η συνάντηση δηλαδή της μικρής με τη μεγάλη Ιστορία.
Η τρίτη ιστορία «Ο Φεγγαροχτυπημένος», είναι μια αφήγηση γεμάτη ποίηση, λυρισμό αλλά και τρόμο που μιλά για τον έρωτα και για την επίδραση της φύσης στον ανθρώπινο νου. Πρωταγωνιστεί ένα νιόπαντρο ζευγάρι χωρικών που η ζωή του αναστατώνεται όταν η γυναίκα ανακαλύπτει ότι ο άντρας της κάθε πανσέληνο παθαίνει επιληπτικές κρίσεις.
Στην τέταρτη ιστορία «Το πιθάρι», μια σχεδόν σουρεαλιστική ηθογραφία, σατιρίζονται με καυστικό τρόπο οι εμμονές και η μισαλλοδοξία. Ένας σκληρός γαιοκτήμονας, καβγατζής και δικομανής, βρίσκει το δάσκαλό του στο πρόσωπο ενός φτωχού τεχνίτη, εφευρέτη κόλλας και επιδιορθωτή πιθαριών.
Η επόμενη ιστορία, η πέμπτη κατά σειρά, «Ανάπαυσιν αιωνίαν δος αυτοίς, Κύριε!», είναι μια μελαγχολική θλιμμένη ιστορία. Περιγράφει τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι Σικελοί χωρικοί στα χρόνια της φεουδαρχίας. Μια ομάδα χωρικών που δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ούτε στη ζωή, ούτε στο θάνατο, προσπαθεί να βρει χώρο να θάψει τους νεκρούς της.
Στη «Συνομιλία με τη μητέρα», την τελευταία ιστορία της ταινίας εξετάζονται τα μεγάλα θέματα της μνήμης, του χρόνου, της απώλειας. Εδώ ο συγγραφέας επιστρέφει στη γενέθλια γη της Σικελίας για να συναντήσει το φάντασμα της νεκρής μητέρας του, και να συμφιλιωθεί με τον πόνο του θανάτου της.
«Κλαίω γιατί εσύ, μαμά, εσύ δεν μπορείς πια να με σκέφτεσαι», απαντά όταν η μητέρα του προσπαθώντας να τον παρηγορήσει του λέει να την σκέπτεται καθισμένη στην πολυθρόνα της κοντά στο παράθυρο, όπως όταν ζούσε. Ακόμη μέσα από τις αναπολήσεις της μητέρας αναβιώνει το χρονικό της οικογένειας του συγγραφέα, αλλά και η νεώτερη Ιστορία της Ιταλίας.
Η κινηματογραφική αφήγηση γίνεται σ΄ όλες τις ιστορίες με γραμμική χρονική αλληλουχία. Οι ιστορίες αναπτύσσονται με αρχή, μέση, τέλος. Ο ρεαλισμός της σκηνοθετικής ματιάς πλουτίζεται με λυρικές αποχρώσεις. Η εισβολή του φανταστικού στην καθημερινότητα όπως η συνάντηση των δύο κόσμων του πραγματικού και του επέκεινα δίνεται με εντελώς νατουραλιστικό κινηματογραφικό τρόπο. Οι ιστορίες οπτικοποιούνται με αιθέρια εκφραστικότητα, και συνθέτουν μια αναφορά στο ιδιότυπο σικελικό τοπίο.
Αυτό όμως που στον Πιραντέλλο λειτουργεί σαν φόντο, δηλαδή η φύση της Σικελίας, στην ταινία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο θεατής έχει την αίσθηση ότι αυτοί οι χαρακτήρες, αυτές οι ιστορίες δεν θα μπορούσαν να πάρουν μορφή και ν’ αναπτυχθούν παρά μόνο σ’ αυτόν το τραχύ και περιέργως αισθησιακό χώρο. Ότι οι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι άρρηκτα δεμένοι μ’ αυτά τα χρώματα της γης, τα φρυγμένα κίτρινα, τα μουντά καφετιά, τα μολυβιά της πέτρας, που κυριαρχούν στο φιλμ. Ακόμη, είτε η κάμερα ίπταται και κινηματογραφεί από ψηλά, είτε ζουμάρει, μας αποκαλύπτεται με καθαρότητα η ψυχή του τόπου.
Φυσικά όπως σε όλες τις ταινίες των Ταβιάνι τονίζεται η πολιτική διάσταση των ιστοριών, αν και οι ίδιοι αρνούνται τον χαρακτηρισμό ότι κάνουν «πολιτικό σινεμά».
«Οι χαρακτηρισμοί γίνονται καλή τη πίστει», λέει σε συνέντευξή του ο Βιτόριο Ταβιάνι, «αλλά όλες οι σχηματοποιήσεις είναι λίγο επικίνδυνες και λίγο αμφιλεγόμενες. Το σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας δεν μπορεί να περιορίζεται σε μερικούς τύπους. Γι’ αυτό εμείς κάνουμε έναν δικό μας κινηματογράφο μιλώντας για τους ανθρώπους. Δεν είναι ο κινηματογράφος πολιτικός. Οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα. Το σημαντικό είναι ο άνθρωπος μόνος του ανάμεσα στους άλλους».1
Οι εικόνες της ταινίας είναι ντυμένες μουσικά από τον Νίκολα Πιοβάνι.


Χάος (KAOS) του Νικόλα Πιοβάνι (Nicola Piovani)


Τίτλος: Χάος (KAOS)
Συνθέτης: Νικόλα Πιοβάνι (Nicola Piovani)
Συνολική διάρκεια: 40:45΄΄
Είδος: Κινηματογραφική μουσική
Κυκλοφορία: Ankh OST 102-2 LED


Ερμηνεία: Orchestra Sinfonica della U.M.R. σε διεύθυνση Νικόλα Πιοβάνι. Τραγουδούν σε στίχους από την ιταλική παράδοση οι Pino Vittorio και Francisco Breschi

Και δυο λόγια: Τα μουσικά θέματα που ο Νικόλα Πιοβάνι συνέθεσε για τις εικόνες αυτού του αριστουργήματος, έχουν τη δική τους πορεία στο χρόνο αν και δέθηκαν με το κοινωνικό-πολιτικό όραμα των αδελφών Ταβιάνι, έτσι όπως αυτό παρουσιάζετε στις ταινίες που έκαναν μαζί (La notte di San Lorenzo 1982, Kaos 1984, Good Morning, Babylon 1987, Il sole anche di notte 1990 Fiorile 1993) αλλά και σ’ όλη την κινηματογραφική τους πορεία. Ο Πιοβάνι με τη σειρά του καταθέτει μια μουσική ψυχής, εκφράζοντας με το δικό του τρόπο -που δεν είναι άλλος από τις νότες- τη θέση του για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι του "Χάους" που είναι βγαλμένο από τις "Νουβέλες για Μια Χρονιά" του Πιραντέλο. Μουσική δυνατή, αισθησιακή, πρωτότυπη, όμορφα δομημένη, με μια μουσική πλοκή σε επίπεδα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, που φανερώνουν τις αρετές του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Η δουλεία αυτή κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από του καλύτερες του ιταλού συνθέτη. Να σημειώσουμε ότι στο δίσκο υπάρχει και το υπέροχο τραγούδι (Canzone de mal di luma) "Το κακό της σελήνης" του Πιοβάνι πάνω σε στίχους από την ιταλική παράδοση.

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
Πρόλογος – Το κοράκι
1. Le corbeau (Το κοράκι) (03:55)
2. L'autre fils (Ο άλλος γιός) (07:35)
La Jarre (Το πιθάρι)
3. Don Lolo (03:25)
4. Danse et Final (05:44)
Chanson du mal de lune (Το κακό της σελήνης)
5. Canzone del mal di luna (02:58)
(Τραγουδούν οι Pino, Vittorio και Francisco Breschi πάνω σε στίχους από την ιταλική παράδοση)
6. Mal de lune (07:16)
Requiem (Ρέκβιεμ)
7. Requiem (03:12)
Entretien avec la mère (Συζήτηση με τη μητέρα) (05:52)
8. Le retour à la maison (3'29)
9. L'ho perduta me meschina (2'23)
Επίλογος – Το κοράκι
10. Le corbeau (02:23)


Περισσότερα για τον Νικόλα Πιοβάνι διαβάστε στο ιστολόγιο μου Aρμονική : http://armonikh.blogspot.gr/2015/01/nicola-piovani.html

Πηγές και περισσότερα για την ταινία
Ιστοσελίδα για την ταινία στο koinotopia.gr: Κλικ εδώ
Ιστοσελίδα για την ταινία στο imdb: Κλικ εδώ
Ιστοσελίδα για την ταινία στη Βικιπαίδεια: Κλικ εδώ
http://www.vakxikon.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=125&Itemid=1&ed=3
  http://www.koinotopia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=155:-kaos-nicola-piovani&catid=9:2009-10-18-21-10-41&Itemid=10

Τα 7 πιο κραυγαλέα λάθη της ταινίας «Νώε»

Του J. Lee Grady (Charisma) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Θα ήθελα να μου αρέσει η νέα ταινία “Noah” του Ντάρεν Αρονόφσκι. Όμως όταν την είδα συνειδητοποίησα ότι δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή.

Από τον «Τελευταίο Πειρασμό» (TheLastTemptationofChrist) το 1988, έχει να κακοποιήσει το Χόλυγουντ τόσο πολύ μια ιστορία της Βίβλου. Ήθελα η ταινία να είναι καλή. Θα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν μια δυνατή υπενθύμιση ότι ο Θεός κατέστρεψε τον κόσμο πριν από χιλιάδες χρόνια με έναν κατακλυσμό. Καλά να πάθω που περίμενα από το Χόλιγουντ να δείξει σωστά την ιστορία. Παρά τα καταπληκτικά ειδικά εφέ, το καλό καστ και ένα πλήρους κλίμακας αντίγραφο της κιβωτού του Νώε, η ταινία είναι μπερδεμένη, παράξενη και βλάσφημη (και αρκετά ‘ύποπτη’).

Υποθέτω ότι αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Ο (εβραϊκής καταγωγής) παραγωγός του «Νώε», Ντάρεν Αρονόφσκι*, είπε στην ‘TheNewYorker’ ότι η ταινία του είναι «η λιγότερο βιβλική ταινία που έγινε ποτέ». Ο στόχος του ήταν να δημιουργηθεί μια εναλλακτική εκδοχή της ιστορίας της Γένεσης – και να είναι περισσότερο σύμφωνη μεαρχαίες γνωστικές αιρέσεις παρά με την Αγία Γραφή. Και όταν η ParamountPictures πίεσε τον Αρονόφσκι να ξαναφτιάξει το φιλμ για να ευχαριστήσει τους ευαγγελικούς χριστιανούς, εκείνος αρνήθηκε.

Αν υπάρχει κάτι θετικό, αυτό είναι, ότι τουλάχιστον υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι τώρα μιλάνε για μια ιστορία της Βίβλου με την οποία δεν ήταν εξοικειωμένοι. Παρακάτω είναι επτά από τις μεγαλύτερες γκάφες που υπάρχουν στη ταινία :

1. Ο Νώε δεν ήταν μακριά από το Θεό. Στην ταινία του Αρονόφσκι, ο Νώε (που τον υποδύεται ο RussellCrowe) είναι μια βασανισμένη ψυχή που ανιχνεύει μέσα από ένα όνειρο ότι ο μυστηριώδης “Δημιουργός” (ποτέ δεν ονομάζεται Θεός!) σχεδιάζει να καταστρέψει τον κόσμο με κατακλυσμό. Αλλά στη Γένεση, κεφάλαια 6-8, δείχνει την άμεση επικοινωνία που είχε ο Θεός με τον Νώε (βλ. 6:13, 7:01, 8:15). Ο Νώε ήταν στενός φίλος του Θεού και Τον καταλάβαινε.




2. Ο Νώε δεν έπινε κανένα τσάι παραισθησιογόνων προκειμένου να ακούσει τις οδηγίες του Θεού. Στην ταινία, ο Νώε επισκέπτεται τον παππού του, τον Μαθουσάλα (AnthonyHopkins), ο οποίος τον βοηθά να καταλάβει ότι έρχεται μια παγκόσμια καταστροφή. Στο Γένεση 6 λέει ότι ο Θεός αποκάλυψε αυτό το σχέδιο απ’ ευθείας στον Νώε, αλλά στην έκδοση του Αρονόφσκι, ο Μαθουσάλας σερβίρει στο Νώε κάποιο σκουρόχρωμο τσάι (ή μήπως καφέ;) για να τον βοηθήσει να ακούσει τη φωνή του ‘Δημιουργού’. Κανείς στην Αγία Γραφή δεν χρειαζόταν να πάρει ένα φάρμακο, ναρκωτικό ή φίλτρο για να ακούσει τον Θεό και ο Νώε σίγουρα ποτέ δεν επισκέφθηκε ένα σαμάνο.

3. Οι γιοί του Νώε δεν ήταν χωρίς γυναίκες στην κιβωτό. Στην ευφάνταστη έκδοση του Αρονόφσκι, μόνο ένας από τους γιους του Νώε, ο Σημ, έχει μια γυναίκα (EmmaWatson) η οποία μένει έγκυος και κάνει δίδυμα κορίτσια που, υποθέτουμε, θα γίνουν τελικά οι γυναίκες των άλλων δύο γιων του Νώε! Ορίστε; Στην αφήγηση της Γένεσης, ο Θεός λέει στο Νώε: «Θα πρέπει να εισέλθεις στην κιβωτό, εσύ και τα παιδιά σου και η γυναίκα σου και οι γυναίκες των γιων σου μαζί σου» (Γεν. 6:18).




4. Δεν υπήρχαν λαθρεπιβάτες στην κιβωτό. Ο Αρονόφσκι προσθέτει τον κακό πολέμαρχο Θουβάλ – Κάιν (RayWinstone) να μπαίνει κρυφά στην κιβωτό και να κρύβεται στις σκιές κοντά στις αρκούδες και στις κατσίκες που κοιμούνται. Στη συνέχεια προσπαθεί να σκοτώσει τον Νώε, με τη βοήθεια του γιου του Νώε, Χαμ (!) – ο οποίος είναι θυμωμένος που ο πατέρας του δεν είχε κανονίσει να του βρει μια γυναίκα πριν ξεκίνησε η βροχή.

5. Δεν βοήθησαν τον Νώε τίποτα γιγάντια πέτρινα πλάσματα όταν έφτιαχνε την κιβωτό. Ο Αρονόφσκι δανείστηκε αυτό την παράξενη ιδέα από τον αρχαίο εβραϊκό μυστικισμό που έλεγε ότι οι άγγελοι του Θεού που εκδιώχθηκαν από τον ουρανό μετά τη δημιουργία του (εκπεσόντες άγγελοι = δαίμονες) ήταν τυλιγμένοι από πέτρα και κυκλοφορούσαν στη γη για να βοηθούν τον άνθρωπο. Στο «Νώε», οι γίγαντες, που ονομάζεται “παρατηρητές” κόβουν το ξύλο για τη γιγάντια κιβωτό και την υπερασπίζονται από τον όχλο που θέλει να εισβάλει σε αυτήν. Όλα αυτά γίνονται για χάρη κάποιων μεγάλων ψηφιακών εφέ, αλλά η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός έριξε αυτούς τους ανυπάκουους αγγέλους στην κόλαση (Β΄ Πετρου 2:04), όχι στη γη και σίγουρα δεν εστάλησαν εδώ για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα («Ει γαρ ο Θεός αγγέλων αμαρτησάντων ουκ εφείσατο αλλά σειραίς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εις κρίσιν τετηρημένους»).

6. Ο Νώε δεν ήταν κάποιος ψυχικά διαταραγμένος δολοφόνος αποφασισμένος να σταματήσει την οικογένειά του από το να αναπαράγεται. Το δεύτερο μέρος του «Νώε» είναι το χειρότερο μέρος. Αφού αρχίζει ο κατακλυσμός, ο άνθρωπος που ο Θεός χρησιμοποιεί για να σώσει όλα τα ζώα και τους ανθρώπους από την καταστροφή, αποφασίζει ότι ο Θεός δεν θέλει η ανθρώπινη φυλή να επιβιώσει. Γίνεται ένας ψυχοπαθής και απειλεί να σκοτώσει το παιδί της νύφης του, όταν αυτό γεννηθεί! Ο Νώε της Βίβλου δεν θα είχε ποτέ προσπαθήσει να αποτρέψει τον πολλαπλασιασμό του ανθρωπίνου είδους. Ο Νώε είχε κατανοήσει ότι σε αυτόν και στην οικογένειά του είχε ανατεθεί το ξαναγέμισμα της γης (Γεν. 9:1).

7. Οι απόγονοι του Αδάμ δεν διατηρούσαν ένα δέρμα φιδιού ως οικογενειακό κειμήλιο. Ο Νώε γίνεται αλλόκοτος κάθε φορά που κάποιος τραβά έξω αυτό το φιδίσιο φυλαχτό. Αυτές οι σκηνές αποδεικνύουν ότι η ταινία του Αρονόφσκι έχει ως βάση όχι την Αγία Γραφή, αλλά γνωστικά κείμενα. Αιώνες πριν, κάποιοι Ιουδαίοι μυστικιστές δίδαξαν ότι ο Θεός της Γένεσης ήταν πραγματικά ένας loserκαι ότι ο Σατανάς ήταν ο καλύτερος θεός. Εδώ υπάρχει κρυφός υπαινιγμός είναι ότι ο Νώε χρειαζόταν την βοήθεια του Σατανά, όχι του Θεού. ["Ν": για τη λατρεία των φιδιών εδώ].



* Έχουν τα ιουδαϊκά tefillin καμία σχέση;



Στο τέλος της ιστορίας του κατακλυσμού στη Γένεση, ο Νώε συγκεντρώνει την οικογένειά του γύρω από το θυσιαστήριο και συνάπτει διαθήκη με τον Θεό. Αλλά στην ταινία, λίγο πριν εμφανιστεί το ουράνιο τόξο, ο Νώε τυλίγει το φιδίσιο δέρμα γύρω από το χέρι του και ευλογεί την οικογένειά του με αυτό*. Κατά παρόμοιο τρόπο, αυτή η ταινία είναι τυλιγμένη σε δέρμα φιδιού και γι’ αυτό θα είμαι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά, που ένα στούντιο του Χόλιγουντ προσπαθήσει να κάνει τους Χριστιανούς να αγοράσουν εισιτήρια για ένα ακόμα “βιβλικό” blockbuster.

Διάβασε σχετικά (“Ν”: οπωσδήποτε παρακαλώ) και: Οικολόγος ακτιβιστής, χίπις και σαμάνος ο «Νώε» του Αρονόφσκι Και εδώ μια “ουδέτερη” (δηλ. χωρίς χριστιανική ματιά) κριτική της ταινίας

* Σημ: Ο Aronofsky γεννήθηκε στο Brooklyn της Νέας Υόρκης το 1969. Οι γονείς του Abraham και Charlotte Aronofsky, ήταν δάσκαλοι και Συντηρητικοί Ιουδαίοι. Είχε δεσμό με την εβραϊκής καταγωγής βρετανίδα ηθοποιό Rachel Weisz (γνωστή για το ρόλο της ως Υπατία στο ‘Agora’) με την οποία απέκτησε ένα παιδί. Στην ταινία του “The Wrestler” με τον Mickey Rourke υπάρχει μια σκηνή που προκάλεσε διαμαρτυρίες, καθώς δείχνει τον πρωταγωνιστή να παλεύει με κάποιον Ιρανό παλαιστή με το όνομα “The Ayatollah” (Αγιατολάχ), ο οποίος φοράει ρούχα Άραβα (οι Πέρσες δεν φορούν τέτοια ρούχα, ούτε είναι Άραβες) και κυματίζει μία Ιρανική σημαία. Νικητής αναδεικνύεται ο Αμερικάνος Rourke που παίρνει την ιρανική σημαία, την σπάει με το πόδι του και την πετάει μακριά..! Για την γνωστή ‘μαύρη’ ταινία του Αρονόφσκι, “Black Swan”, βλέπε το αναλυτικό άρθρο “Black Swan” και το Χόλυγουντ διδάσκει σατανισμό (& εδώ). Το 1998 ο Αρονόφσκι έκανε την ταινία “Pi”. Ένα από τα κυρίαρχα θέματα της ταινίας ήταν ηΚαμπάλα (“Ν”: δηλ. ο εβραϊκός αποκρυφισμός). 


Πηγές
http://redskywarning.blogspot.gr/2014/04/7.html
http://www.charismamag.com/blogs/fire-in-my-bones/20140-seven-of-the-worst-mistakes-in-the-movie-noah