Κριστόφ Κισλόφσκι Trois Couleurs - Γεννήθηκε σαν σήμερα στις 27 Ιουνίου 1941

Κριστόφ Κισλόφσκι

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieślowski (Β·Π)) ήταν Πολωνός σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1941 στη Βαρσοβία. Σπούδασε από το 1964 μέχρι το 1968 στην Κρατική Ανωτέρα Σχολή Κινηματογραφίας του Λοτζ. Έγινε διεθνώς γνωστός μέ την τριλογία του Τρία Χρώματα (1993-94). Με το τρίτο μέρος («Κόκκινο») ήταν υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας. 

Trois Couleurs: Blanc (1993) Kieslowski

Trois Couleurs: Bleu - Three Colors: Blue (1993)

Μπλε. Η Ελευθερία ως ουμανιστική ιδέα όπως αποτυπώνεται στην πρώτη ρίγα της Γαλλικής σημαίας και η Ελευθερία ως ατομική διάσταση όπως την καταγράφει η εκφραστική κινηματογραφική πένα του τελευταίου σκηνοθέτη της ψυχής. Εκεί που το τέλος συναντά μια νέα αρχή, εκεί που συναισθήματα απειλούνται από αποκαλύψεις μιας στιγμής, εκεί που οι αναμνήσεις στέκουν ως τείχη αδιαπέραστα μπροστά στην ανάγκη διαφυγής, ο Krzysztof Kieslowski προσαρμόζει τη θέληση ως κλειδί και την αγάπη ως όχημα της λυτρωτικής απελευθέρωσης. Ο δρόμος της απώλειας θα γίνει το εφαλτήριο για την εσωτερική αναδόμηση της Julie(Juliette Binoche). Έχοντας χάσει οικογένεια και παρελθόν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από τον πόνο της ανακάλυψης της εξωσυζυγικής σχέσης του άντρα της, μετατρέπεται σε μια απρόσωπη και ανώνυμη παρουσία. Μια οντότητα που παλεύει να μείνει ελεύθερη από μνήμη, από συναισθήματα, από παρελθόν. «Νυνι δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη» ηχεί ως απόσπασμα της ελευθερώτριας Προς Κορινθίους Επιστολής ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο τέλος της οδύσσειάς της, επισφραγίζοντας τη δυναμική του πιο πρωτόγονου των συναισθημάτων σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης υπόστασης ως κοινωνικό ον: Η ταινία του Kieslowski πάλλεται μέσα στην έννοιά της άλλοτε σε επίπεδο οικουμενικό και άλλοτε βαθιά προσωπικό, αντανακλώντας στο πρόσωπο της Julie την πάλη ανάμεσα στην ασημαντότητα της ύπαρξης ως τη συνειδητοποίηση και τη λατρεία της μοναδικότητας. Μέσα από αυτή, ζωή και θάνατος, πόνος και λύτρωση, άρνηση και επιθυμία μοιάζουν να διαχωρίζονται από μια λεπτότατη γραμμή, επάνω στην οποία ο σκηνοθέτης υφαίνει για την ηρωίδα του άλλο ένα παιχνίδι άψογα δομημένο επάνω στις αντικρουόμενες αρχές της θέλησης και του τυχαίου. Όπως και στη Διπλή Ζωή της Βερόνικα, η πορεία της μούσας του φαντάζει να εσωκλείει όλα τα περάσματα της μεγάλης διαδρομής που λέγεται ζωή, σε ένα συμπυκνωμένο από συναισθήματα ταξίδι που εν τέλει μπορεί να βιωθεί μονάχα με τα μάτια της ψυχής. Και ως ζωγράφος της, ο Kieslowski επιλέγει να την εμβαπτίσει στο μπλε, το χρώμα της ελευθερίας.

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ... μα ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο θαλασσοδέρνονται τα συναισθήματα στις προσωπογραφίες της Juliette Binoche, ο ηχητικός αισθησιασμός μέσα από τις νότες του Zbigniew Preisner, το ευδιάκριτο πινέλο του μεγαλύτερου Ευρωπαίου δημιουργού επάνω στα ρευστά καρέ.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ... επειδή συνήθως δεν υπάρχουν λέξεις να αντιστοιχούν στα εντονότερα συναισθήματα.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ... η σπουδαιότερη τριλογία του παγκόσμιου σινεμά μόλις έβαλε πλώρη >> 9,5/10 (κρατώντας το δεκάρι για το κλείσιμό της…)

Βρεττός Λιάπης

Η μπλε ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας βασισμένης στα χρώματα της γαλλικής σημαίας: μπλε, άσπρο, κόκκινο, τα οποία συμβολίζουν τις έννοιες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας αντίστοιχα.

Μπλε –Ελευθερία- η ελευθερία του να μην έχεις τίποτα, η ελευθερία του να χάνεις τα πάντα . Αυτό ακριβώς βιώνει η Julie (J.Binoche), η οποία μετά τον τραγικό θάνατο του μουσικοσυνθέτη συζύγου της και της μικρής τους κόρης σε ένα τροχαίο δυστύχημα επιχειρεί να βυθιστεί στην πλήρη λήθη απαρνούμενη όλη την προηγούμενη ζωή της. Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τη γνωστή πορεία της τραγωδίας μέσω του πόνου, της επούλωσης των εσωτερικών τραυμάτων, της προσωπικής κάθαρσης. Ωστόσο, στα χέρια του Kieslowski ένα αναγνωρίσιμο δραματουργικό μοτίβο μεταμορφώνεται. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι ο δημιουργός δεν αντιμετωπίζει τη ζωή των ηρώων του ως μια μεταφορά ενός προβλέψιμου γραφήματος, αλλά ως ένα ατέρμονο ταξίδι ανατροπών να συναισθηματικών μεταπτώσεων. Η εικόνα, το φως, οι ήχοι και η μουσική λειτουργούν τόσο συμπληρωματικά μεταξύ τους, όσο και το καθένα. αυτόνομα. Ο σκηνοθέτης χειρίζεται φως και σκιά με δεξιοτεχνία παραδίδοντας ένα εικαστικά υποβλητικό αποτέλεσμα. Το κυρίαρχο μπλε χρώμα ως επί το πλείστον ταυτίζεται με ένα καταλυτικό αίσθημα διάχυτης θλίψης. Το ίδιο χρώμα κάποτε μεταβάλλεται, άλλοτε προσεγγίζοντας τις ψυχρές γαλάζιες αποχρώσεις του και άλλοτε τις σκούρες μπλε –σχεδόν μαύρες αποχρώσεις, συμβαδίζοντας με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του κεντρικού προσώπου.

Oh Yeah! : - για την εσωτερική ερμηνεία της Binoche, η οποία αποδίδει τη συναισθηματική παράλυση/παραίτηση της Julie χωρίς υπερβολές και κραυγαλέες αντιδράσεις. Οι ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου της, το μελαγχολικό της βλέμμα, η γλώσσα του σώματός της αποκαλύπτουν έναν εσωτερικό και βαθύ πόνο. Η ποιητική μουσική του Zbigniew Preisner είναι μουσική κάθαρσης (τόσο της Julie όσο και του κοινού). Είναι η μουσική της ζωής της Julie, της κάθε Julie, του κάθε ανθρώπου που διεκδικεί και αναζητά την προσωπική και απόλυτη ελευθερία του.

Oh No! : …τίποτα. Εκτός πια αν θα προτιμούσατε μια ταινία (για την ακρίβεια τρεις ταινίες) ως απόρροια κοινωνικοπολιτικής εξέτασης του συνθήματος της γαλλικής επανάστασης (ελευθερία - ισότητα - αδελφότητα) και όχι μιας υπαρξιακής, συναισθηματικής, συμβολικής προσέγγισης αυτού.

H ατάκα: “ I don’t want any belongings, any memories. No friends, no love. Those are all traps.”
Πηγή : http://cine.gr/film.asp?id=702467&page=4

Trois Couleurs: Rouge - Three Colors: Red (1994)

Πέθανε στις 13 Μαρτίου 1996 στη Βαρσοβία.
Φιλμογραφία
1966 The Tram (Tramwaj)
1966 The Office (Urzad)
1967 Concert Of Requests (Koncert Zyczen)
1968 The Photograph (Zdjecie)
1969 From the City of Lodz (z Miasta Lodzi)
1970 I Was A Soldier (Bylem Zolnierzem)
1970 Factory
1971 Before The Rally (Przed Rajdem)
1972 Refrain (Refren)
1972 Between Wroclaw and Zielona Gora (Miedzy Wroclawiem a Zielona Gora)
1972 The Principles of Safety and Hygiene in a Copper Mine (Podstawy BHP w Kopalni Miedzi)
1972 Workers '71: nothing about us without us (Robotnicy '71: Nic o Nas Bez Nas)
1973 Bricklayer (Murarz)
1973 Pedestrian Subway (Przejscie Podziemne)
1974 X-Ray (Przeswietlenie)
1974 First Love (Pierwsza Milosc)
1975 Curriculum Vitae (Zyciorys)
1975 Personnel (Personel)
1976 Hospital (Szpital)
1976 Slate (Klaps)
1976 The Scar (Blizna)
1976 The Calm (Spokoj)
1977 From A Night Porter's Point Of View (Z Punktu Widzenia Nocnego Portiera)
1977 I Don't Know (Nie Wiem)
1978 Seven Women Of Different Ages (Siedem Kobiet w Roznym Wieku)
1979 Ο Ερασιτέχνης Κινηματογραφιστής (Amator)
1980 Station (Dworzec)
1980 Talking Heads (Gadajace Glowy)
1981 Blind Chance (Pzypadek)
1981 Short Working Day (Krotki Dzien Pracy)
1984 No End (Bez Konca)
1988 Seven Days A Week (Siedem Dni W Tygodniu)
1988 Δεκάλογος (Dekalog)
1988 Δεκάλογος 5 (Krotki Film O Zabijaniu)
1988 Δεκάλογος 6 (Krotki Film O Milosci)
1992 Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα (La double vie de Veronique)
1993 Τα Τρία Χρώματα: Η Μπλε Ταινία (Trois Couleurs: Bleu)

1994 Τα Τρία Χρώματα: Η Λευκή Ταινία (Trois Couleurs: Blanc)
1994 Τα Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία (Trois Couleurs: Rouge)
2002 Παράδεισος
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Κριστόφ Κισλόφσκι στο Internet Movie Database

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86_%CE%9A%CE%B9%CF%83%CE%BB%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9